Det e fredag, igjen.. Ett sikkert tegn på at det va fredag, tidligare i min karriere som Fatter’n.. Det va tydeligvis at eg gjekk på ein smell, av sjeldent kaliber.. Eg våkna ihvertfall idag morgens, og lurte meg ut av soverommet, itte ei god natt søvn.. Fant fram arbeidskler som eg for ein gangs skyld hadde lagt klar, dagen før.. Juhuu, her lukta det bonuspoeng.. Eg kikka triumferande bort på Kånå i sengå, som ein valp som nettopp hadde gjort eigaren sin glad, med å mestre ett nytt triks.. Men hu sov jo som ein stein.. Typiskt.. Når man endelig prestere å få gjort nåke rett, då får ikkje hu det ikkje med seg..
Eg lista meg videre rundt i huset, som ein fullblods Apache indianer på jakt.. Fant bilnøklane i rein og skjer flaks.. De låg oppå dopairholdaren, inne på badet.. Eg tenkte litt på kossen dei forsåvidt hadde havna der.. Men, ga fort opp..
Eg visste jo ikkje at eg hadde savna de eingang.. Eg tenkte med gru på hurlumheien det hadde blitt, om eg ikkje hadde funne nøklane, og gjerna måtte gått så langt at Kånå måtte vekkast, for å hjelpa te.. Det gjekk ett iskaldt gufs gjennom meg, før eg priste meg lykkelige øve at den katastrofen va avverga.. Forsåvidt før nåken va klar øve den.. Så sneik eg meg stillferdig ut i bilen, å starta den så stille som eg kunne.. Det e ikkje nåke enkel sak, for den bura jo som ein vårkåt bjørn i paringstiå, når den e kald.. Eg kom ikkje lengre enn bort te Spar butikken, før eg kom på nåke eg hadde glemt.. Lommabokå.. Svarte salte bananer..
” Den lå jo i den jobb-bukså som eg forsåvidt hadde slengt inn på vaskerommet, nok ein gang på jakt itte bonuspoeng.. Eg tok ein runde i rundkjøringen, og suste heimover igjen..
Eg parkerte litt borte i gatå og lista meg inn dørene igjen, og begynte leteaksjonen.. Trudde eg.. For i iveren itte å ikkje vekka nåken, hadde eg glemt å ta av meg skornå.. Det som skjer videre e som tatt ut av ein actionfilm.. Tenk deg intro musikken te Mission Impossible, i bakgrunnen.. Eg har nettopp, som Ethan Hunt, tråkka i salaten.. Med begge verneskornå på.. Man står musestille som ei hundre år gammal golvlampa, meir eller mindre støpt i gulvet og ikkje ein muskel e i bevegelse.. Mens man lytte for å sjekka om alarmen gjekk av.. Sjølsagt, akkurat når man trur at faren e over, og gjerna pusta letta ut.. Så oppdaga man at det blinka rødt i alle alarmlys, inne i hjernebarken..
Mini’en har våkna av trampingå inn dørå, klokkå e 06 hundre, for eg ville komma meg tidlig avgårde idag.. Fri og bevare meg vel.. Han skrike te når han ser meg, i halvmørke fra lyset i gangen..
Kånå sprette plutselig ut fra soverommet, nett som Kramer i Seinfeld, sprette inn i leligheten te Jerry.. Hu kikka på meg med søvndrukkne auger før hu utbryte iskaldt – Ka i svartaste granskauen e det du holde på med ? .. Tjera vena meg.. Nå hadde garantert Ethan Hunt funnet på nåke supersmart, for å unnslippa vreden te ei Kåna, brutalt dratt ut av skjønnhetssøvnen.. Men eg e ikkje Ethan Hunt, eg e ikkje McGyver eingang.. Eg e bare ein 45 år gammal yrkessjåfør, med vernesko på, som har tråkka i salaten, igjen.. – Han va våken han, altså.. Datt det ut av meg, lika troverdig som Mini’en, når han hadde halva trynet bedekt med sjokolade, mens han blånekta på at han hadde spist resten av sjokoladekakå..
” Musikken fade ut.. Plutseligt, rett bak Kånå ved enden av sengå, så oppdaga eg lommabokå mi, liggande på golvet.. Den hadde sikkert ramla ut av bukså, før den blei kasta i skittentøyet..
Akkurat som når Indiana Jones nettopp har oppdaga gullskatten, men står foran ett monster fra ein aen verden.. Så står eg foran lommabokå, med ett illsint Kånemonster mellom lommabokå og meg.. Så nærme, men enn så fjernt.. – Eg sko bare….. Begynne eg.. – DU sko bare ka ?? .. Avbryte Kånemonsteret meg.. Eg løfta forsiktig håndå og peika nervøst på lommabokå.. Kånå snur seg og ser den.. Katastrofen e ett faktum.. – Ka tid, ska du lera deg å legga ting klart?? .. Freste hu videre så stille som hu kunne.. Eg holdt på å sei at Kånå ikkje trengte kviskra, for Mini’en va jo allerede våken.. Men nødbremsen slo inn, før toget gjekk utfor det bunnlausa stupet…
Fortella om min lille triumf med arbeidsklærnå, slo eg fort ifra meg.. Eg tenkte det gjerna ikkje va det besta tidspunktet, å liksom brifa med nåke eg forsåvidt hadde gjort, når Kånå va i den sinnsstemningen..
Eg fikk lommabokå te slutt og kjørte opp på jobb, forholdsvis tidlig.. Fant meg ein kopp kaffi og satte meg bak i lastebilen, oppå ein stabel med tompaller.. Og tenkte at alle bonuspoengene eg har samla opp denna ukå, dei forsvant nettopp i lausa luftå.. Som dugg i plettfritt solskinn.. Nåke “Freddan” i heimen denna helgå. det trur eg nok man kunne sjå langt itte nå, vil eg tru, og aksjer te litt Bodtid hadde eg nok anskaffa meg i fleng.. Stakkars Mini’en, som trudde det va ett monster i gangen, og ikkje Fatter’n, han hadde luska lukst inn på rommet sitt igjen, når Kånå spratt ut.. Han har vel lært seg å ha respekt for ei ilter, småsint men stort sett snill Kåna, han og..
” Jaja.. Undere og mirakler har skjedd før, eg får bare venta og se ka humør Kånå e i, når hu komme opp.. Kanskje så går det i likaste laget.. Forhåpentligvis..
=D
