Endelig…
Så va ein etterlengta julaferie ett faktum, itte ett hestakjør uten like siden Desember starta.. Men, me kom i mål i år også.. Eg har til og med klart å holda bloggen sånn nåkenlunde oppdatert gjennom månaden, i motsetning te ifjor.. Kor eg nærmast forsvant fra jordens overflate i førjulskaoset forrige år, sånn bloggmessig.. Så har eg hatt litt meir tid og overskudd i år.. Jaja, eg har vel ikkje akkurat blomstra i år heller, men det har ihvertfall vært bedre enn ifjor..
Bedre enn ifjor..?? .. Det e forsåvidt ei litå tekstlinja eg kan relatere meg te, sett sånt generelt på det.. For dei årene eg har holdt på med detta skiverigreiene, så har jo kvart år toppa fjoråret.. På ein måte..
Heilt sprøtt rett og slett, og så ufattelig surrealistisk.. Og itte å ha skrevet den tekstlinjå der, kikka litt på den, før eg lot den gli lett gjennom hjernebarken.. “Heilt sprøtt og ufattelig surrealistisk”, tjera vena meg, det e jo meir eller mindre beskrivelsen av koss vår jul, stort sett enda opp som.. Og i år, kor me hadde ei heilt vanlig uka, som endte opp med ein lika vanlig fredag.. Hvis man ser bort ifra at Kånå endte opp med nesten 40 i feber utpå kvelden, Flokken va høge som fjellgeiter på speed og eg sprang mellom barken og veden..
” Og ikkje visste hverken fram eller bak, på kossen i all verden me nå sko landa julafeiringå, her i heimen.. Ei sjuk Kåna lika før jul, grøss og gru.. Ja, då slo det meg liksom at man allerede va på sporet..
For, når eg kom heim fra jobb igår så hadde Kånå meir eller mindre i koma, henta Litlajentå på skolen, plukka opp Mini’en i barnehagen før hu hadde kapitulert på sofaen i fosterstilling.. Heimen vår såg meir ut som tidenes rotehus, enn ein heim klar for ei idyllisk og harmonisk julafeiring.. Sjøl, så følte eg meg meir eller mindre lika tom som havresekken, itte ein beintøff vinter på ein seter langt inne i ein gammalnorsk fjellheim.. Sånn energi og overskuddsmessig sett på det..
Nåke meir itte oppskriften kunne vel ikkje julå i vår heim starta.. Hverken meir eller mindre.. E det nåke som kan gå lukst te helsikke lika før jul, så gjør det som regel det hos oss..
Det me har blitt gode på itte å ha levd i ein sånn virkelighet, siden Mini’en satte ett grepa beintak og tok rennafart ut fra den trygge tilværelsen i mors liv, nåken månader før tiå.. Det e rett og slett å snu all verdens hverdagskatastrofer som oppstår, øve te ein nåke meir håndterbar situasjon.. For det ein kjennsgjerning at man sjølsagt blir flinkare te å mestra utfordringar, om man heila tiå får de slengt midt i fleisen, på ein måte..
” Og hos oss så komme jo utfordringane stort sett rennande inn i “fjærå”, som perler på ei snor.. Nett som vinterstormane komme tett som haggel, nå vinterstid..
Eg visste ikkje mi arma råd der eg stod midt i stuå igår, og kikka på vraket av ei Kånå som lå og vrei seg i feberfantasi, på sofaen.. Og lot blikket gli litt febrilsk øve slagmarken, som gjerna burde vært ein perfekt julastrigla småbarnsheim.. Med ferdigpynta julatre, gulv som både lukta og skinte reint og all julahandelen unnagjort.. Men den harde sannheten va ikkje ein sånn heim, ikkje i nærheten ein gang.. Ein meir forsømt heim sett sånn “klar for jul” på det, det trur eg man sko leita lenge itte..
Eg hadde jo sett at Kånå såg nåke pjusken ut, når hu kom på jobb.. Men at eg sko møta detta scenarioet når eg kom heim, det hadde eg ikkje sett komma..
Men, i beste “Boden” stil så kunne man ikkje anna, enn prøva å sjå litt galgenhumor i galskapen, og finna ein løysning på dilemmaet.. Så kidsa blei satt te å pynta julatreet, eg rydda det eg orka og Kånå jogga ner i loppekassen.. Aldri før, har det sett meir svart ut, for om det i det heila tatt kom te å bli nåka julafeiring her i heimen.. Mildt sagt.. Når treet va pynta, Flokken stelt og plassert i ladekassane sine så satt eg aleina igjen i stuå, og førsøkte å legga ein slags alternativ plan..
” Det e alltid greit å ha fleire scenarioer klart, øve kossen man gjerna må løysa dei neste dagane.. Spesielt om Kånå måtte kasta inn håndkle og gikk ner for telling..
Men, når klokkå tippa halv to inatt, så gikk eg å la meg.. Meir eller mindre lika planløs som når eg satte meg ner.. Den einaste planen eg klarte å sjå føre meg, det va att Kånå måtte bli frisk om sko det bli jul her i heimen.. Heilt klart.. Så eg satte heile sparebeholdningen på den svakaste oddsen som noensinne har blitt forelagt meg, og satsa på at storpotten gjekk inn.. Eg får sei som den Karmøybuen sa, som hadde vært på Grønland og kom heim med ei durabelig historia om ett møte med ein isbjørn..
Og satt i ett lystig lag og fortalte kompisane, om denna skremmande hendelsen langt inne i Grønlandsisen..
For han hadde som sagt blitt overrumpla av denna isbjørnen, og hadde nettopp kommen te detta punktet i historien, kor ein isbjørn stod og freste brølte foran ham.. Kor kompisane førbløffa utbrøyt, nesten samstemd..
– Tjera vena meg, ka i all verden gjorde du då da.. ?? Spurte kompissane..
– Nei, eg sprang for livet å klatra opp i ett tre... Svarte Karmøybuen..
– Men, det finnes jo ikkje trær på Grønland.. Svarte den eine kompisen, som hadde fulgt litt med på skolen..
– Jammen.. Ka sko eg gjera da..??!! .. Svarte kompisen.. Og fekk samtykkande nikk fra kompisane..
For ka ska man gjera når katastrofen nærmast e ett faktum, og heila julafreden står i fare for å gå lukst te helsikke.. Nei, då kan man ikkje anna enn å setta kortene på det einaste man vett som kan ta luven av katastrofen..
Og gå all in..
Og trur dåkke ikkje lykken stod meg bi idag, og at eg vakna med ei nåkenlunde rehablitert Kånå.. Gjerna ikkje akkurat 100%, men ihvertfall feberfri.. Ka aent sko eg gjera, enn å tru på ett mirakel.. ??
Eg vett nå koffår eg aldri vinne 7 rette i Lotto.. Det e ihvertfall heilt sikkert..
” Ha ein strålande Litlajuleaften, Folkens.. Det ska eg.. Eg og krumkake jernet, som Kånå nettopp fiska fram.. Sammen med ei dualige røra..
Jippi… =D
