Kvar morgen, så komme Kånå halsande opp på jobb, med den eine morgen historien itte den andre, om kor travelt det har vært, med å få kidsa ut av dørene.. Det har nesten vært så gale, at eg har fått ett snev av dårlig samvittighet, der eg rusla ut dørene.. Lenge før Flokken våkna te liv, og ei god stund før detta haraballet sette inn.. Jøje meg, eg vett jo kor spinnville de kan vær på ein mot normal ittemiddag, så at det gjerna va full fyr i heimen om morgenen, det tvilte eg ikkje ett sekund på..

Eg har jo til og med tilbydd meg å bytta, sånn at Kånå kunne lura seg ut dørene, før ragnarok sette inn, og la meg ta baugen..

Men nei, hu va vant med det, så sjølsagt trengte eg ikkje det.. Forsåvidt, så gjorde me det nåken ganger i sumar, men då hadde kidsa ferie, og Kånå stakk opp på jobb å kjørte sitt gods, så øvelappa me midt i dagen.. Men, det blei liksom ikkje det samma.. Då sov jo Flokken litt frempå.. Foruten Mini’en da, som nesten e ett haraball i seg sjøl, strengt tatt.. Så idag, når me mangla ein heil semitrailer med gods, og sonen vår va nærmast tom, då tenkte eg på stakkars Kånå, og ikkje minst lommabokå mi, som lå igjen heima..

 

” Kanskje eg bare sko kjøra heim å henta lommabokå, og gjerna hjelpa Kånå med kaoset, som stort sett regjere der heima..

Det hadde hu sikkert satt pris på.. Tenkte eg for meg sjøl, før eg iverksatte planen min..

 

Eg jogga lett ut i varebilen, heiv meg inni og suste heimover.. Mens eg fornøyd tenkte på alle plusspoengene, som eg nå gjerna ville samla inn.. I ein ellers mager poeng høst.. Eg parkerte utenfor vårt eminente rekkehus, hilste pent på nabokånå som gjekk og virra på tunet og sikkert va midt i sitt eget lille ragnarokk, med å få kidsa sine avgårde på skolen.. Mens eg stålsatte meg på tornadoen som ville treffa meg midt i fleisen, når eg åpna inngangsdørå te “Pandoras box” ..

Eg gjekk inn, med hendene klar foran andletet i tilfellet ting fløy omkring i luftå, mens Kånå forsøkte å holda styr på viltre barn i kaoset eg trudde foregikk..

Men… Her va det jo illesvarslande stille.. Gudhjølpe meg, hadde Kånå gått fra konseptene og tatt knekken på kidsa.. Eg varta nesten litt skremt.. Tre skolesekker sto pent klare, sammen med barnehagesekken te Mini’en.. Nett som utstyret te ein bataljon med Navy Seals.. Eg lista meg opp trappå mens eg høyrte godt itte, men det einaste eg høyrte va summingen fra barne-tv, som såvidt braut ein harmonisk stillhet.. Eg kom te toppen av trappå og observerte Litlajentå, som satt å leka med legoen sin, litt bortenfor satt Mini’en fint å bygde med duplo..

 

” Og der, godt planta i sofaen med ett teppe øve fanget og ein rykande varm kaffi i håndå, der satt Kånå og nøyt livet te sitt fulle…

 

Fri og bevare meg vel.. Eg steig majestetisk inn i stuå, og stilte meg opp.. Mini’en oppdaga meg først og kom løpande mot meg.. Litlajentå kikka forbausa opp på meg..

Og Kånå.. Ja, hu Kånå mi som nærmast ikkje klarte meir, av dei her spinnville morgenene..

Hu satte opp ett fårete smil, holdt på å velta kaffikoppen sin, før hu begynte på ein tirade om at det nesten aldri va så rolig som det va idag, altså.. Nærmast før eg hadde fått sagt ett ord..

 

Nåken ganger, så e ting absolutt ikkje som man trur, andre ganger e det man trur nåke heilt anna enn det som skjer..

Men, idag.. Så vett eg ikkje heilt ka eg ska sei..

Så eg tok lommabokå og g Kånå ein klem, ei Kåna som plutselig hadde ett mangfold av ting hu plutselig måtte gjør, før eg rusla ner trappå..

Meir eller mindre nåke forvirra, men heilt klart med litt ny kunnskap, innabords..

Om det blei bonuspoeng eller ikkje, det vett eg ikkje heilt..

Sånn egentlig.. 😂😁