Jaja.. Itte dagens utblåsning tidligare og ein mildt sagt hektisk ittemiddag, så har roen meir eller mindre senka seg i stugo.. Kånå ligge strekk ut i sofakroken sin og nyte litt kvalitetstid foran boksen på veggen, mens eg sitte her og lå fingrane fly over tastaturet.. Ein aktivitet som eg på ein måte har skydd som pesten dei siste vekene, men som eg på samma tiå virkelig har hatt lyst te.. Forstå det den som kan.. Eg vett ikkje heilt, men man føle vel i perioder at man ikkje heilt finne “stemmen” sin.. Eller Mojo’en, som Austin Powers seie..
Eg har sikkert ein haug med påbegynte innlegg, som har blitt kassert, gjemt bort te seinare eller endt opp med jernteppe stopp..
Ittekvart som man går stien i denna bloggverdenen, så kan man fort bli sin egen største fiende.. Kor skrivekløen blir ein utfordring fordi man e sin sjøl største kritikar, og mange ganger føle at man gjentar seg sjøl, ikkje e morsom nok eller gjerna ikkje leve opp te dåkke leserar sine forventningar.. Men, som egentlig ikkje e anna enn mine egne forventningar, eller ønske om å levera bedre enn sist.. Så, istedet for å overgå sitt siste innlegg, ende man gjerna opp med å ikkje skriva nåken ting, i det heila tatt..
” Fanken og, eg har jo skrevet om sikkert 40-50 andre lørdagsmorgenar, f. eks.. Eller, lagt ut i det via og breia om kor hektiske hverdagane e, her i heimen..
Det blir jo for dumt å tru at det e interessant meir, ende man gjerna opp med å tru, der man sitte med fingertupppane i fullstendig lås øve tastaturet.. Då e det bedre når man har et sånt “Hjernen er aleina” øyeblikk, kor ingenting fornuftigt dukka opp fra hjernebarkens uransaklige stier.. Når man føle man ikkje når opp te egne forventningar, så e det som om det e ein bunnlaus avgrunn mellom det kreative senteret i topplokket og fingertuppane.. Ein korridor lika brei som avstanden mellom Missisippis bredder, på det bredeste..
Sjøl om man har et skred av tankar og ideer som rulle rundt oppe i topplokket, så blir alt bare feil når eg begynne å skriva, liksom..
Eg satte meg ner å leste alle anmeldelsene som dåkke leserar har lagt igjen, på Facebook siden, her ein dagen.. Og ein haug av alle kommentarene dåkke har lagt igjen.. Bare for å gi meg sjøl ein liten kickstart på ein måte, sjå her Frode ka leserane skrive te deg, du kan jo ikkje anna enn å tru på de.. Så sjå te helsikke å få gang i skriveriene dine, sånn som du gjorde før.. Tenkte eg for meg sjøl.. Men, endte opp med stikk motsatt virkning, og fikk tidenes prestasjonsangst, og føle ingen innlegg e lika goe som tidligare..
” Heilt sjukt egentlig.. Men, alikavel ein realitet man bare må ta innover seg, og komma over, på ein måte.. Sjøl om man føle nåken har dratt ut støpselet, te det kreative senteret, opp i der..
Jaja.. Det e vel bare å leita itte ein knagg man kan henga opp, denna uroen og prestasjonsangsten på.. Istedet for å leva seg heilt inn i denna bunnlause fortvilelsen, øve å ikkje prestera så godt som tidligare.. Det e vel ett slags tungsinn og eit lite snev av prestasjonsangst, blanda sammen med ein dose forbigåande dårlig selvtillit, vil eg tru.. Eller ihvertfall håpa eg det.. Det e ikkje godt å sei egentlig når man har sånne periodar, ka tid man liksom finne igjen sin hemmelige ingrediens..
Og klara å setta seg ner og skriva innlegg, med vilter briljans og ein letthet som liksom komme fra oven..
For når man sette seg ner for å gjerna skriva, så har det vært dei innleggene kor fingrane nærmast har flydd øve tastaturet, kjappare enn tankane spyr ut ord.. Som på ein måte har blitt dei mest populære innleggene her på bloggen, og som har blitt mest lest og offer for endalause kommentarfelt.. Dei innleggene kor eg ikkje har overtenkt det eg skrive, men bare latt meg riva med te hjernen va tom, for så å bare posta det umiddelbart.. Innlegg skreven gjerna på under ein halvtime..
” Mens nå for tidå, så kan fort et innlegg ta fleire timar før eg får det ferdig.. Forbaske irriterande, rett og slett..
Men, men.. Det nytta ikkje å gjemma seg i “kjellaren”, fordi man e redd for ett meteornedslag.. Kanskje e det ett meteornedslag som må te, for å få “ild i torvå”, sånn skriverimessig..
Så mens man føle seg som ein gyngestol, som mangla den eina vangå, og e meir eller mindre ute av drift..
Får eg bare ønska dåkke ei god natt, Folkens..
Plutselig e det full fyr igjen, vil eg tru..
=D