Idag morgens, så tok eg ein sjefsavgjørelse av høgt kaliber, siden husets ubestridte herskerinne, fortsatt lå og sov. Neida, eg gjorde ikkje det. Eg e gjerna toskjen, men at eg e idiot ska eg ikkje ha på meg.

Det einaste banebrytende eg gjorde idag. Det va at eg stod opp klokkå åtta, laga meg ein kopp kaffe og satt å nøyt stillheten.

Eg har jo ikkje bestandig et lika godt grep om virkeligheten, men om eg ligge lenge i senga om morgenen, så slår ryggen seg vrang har eg funnet ut. Det e vel bare ein av livets uransaklige sannheter. Min rygg e rett og slett ikkje laga for å ligga i ro.

Når sant ska seiast, så e den definitivt ikkje vant med det heller.

 

Her i heimen, har jo man jo blitt beskutt med mitraljøser av liv og leven, fra klokkå fem-seks om morgenen, i nærmast seksten år. At slikt på ein måte har sakte men sikkert forflytta seg te ein god del seinare på morgenkvisten.

Det tar sjølsagt tid å venne seg til. For det e nærmast slutt på at Mini’en komme hoppande inn i midten nå.

Itte seksten år, så ser det ut som den demilitariserte sonen som har delt Kånå og Fatter’n, den har blitt forlatt … Og partene i konflikten ser ut til å ha glemt hvorfor.

For all del, i stedet for å stå opp så kunne man jo gjerna reist på oppdagelses ferd.

Reist over Dmz’en som en eventyrer på et spennende oppdrag. Som Marco Polo, Frodo eller Charlie i sjokoladefabrikken.

 

Men, der igjen. Når man ikkje heilt vett kossen det står til, på den andra siden. Så kan det jo vær at sjøl dei paranoide av og te kan ha rett. Meir, det trur eg ikkje eg ska sei om den saken.

Når man allerede har vunnet kappløpet ut til kaffe maskinen, en lun, stillferdig og sjeldent aleina morgen. Så trenge ikkje ein fyr som allerede har litt for mange problemer laga seg fleire heilt på egen hånd. Liksom, eller bokstavelig talt …

 

… … … … … … … … … …

 

Jøje meg … Detta innlegget blei påbegynt tidlig idag morgens. Mens Fatter’n satt å nøt en stille stund aleina. Det gjorde han i omtrent femten-tjue minutt. Ca ein kaffekopp. Før haraballet starta.

For om Mini’en ikkje e så tittgjengde i midten. Så betyr ikkje det at han ligge å sove te langt på dag.

Ånei du … Den guten har bedre hørsel enn ei flaggermus på tokt. Sjøl når han sove. Så det e ikkje alltid for Kånå si skyld man liste seg rundt i heimen stille som kjettå, om morgenen.

Somme ganger e det så enkelt at man kun vil ha disse femten-tjue minuttane for seg sjøl.

Femten-tjue minutter kor man ikkje høyre på Mini’en sitt evinnelige mas og tjas …

 

Misforstå meg rett … Den guten e heilt fantastisk, men av og til så e det som om man har blitt dratt til randen av det et skjørt menneskesinn kan tåla av mas og tjas, åsså klare den guten å dra det endå litt til.

Å gjemma seg. Det e hverken nobelt eller mandig. Allikevel, så må eg innrømma at eg somme ganger gjør det.

Eg går et sted i heimen kor eg vett ikkje guten finne meg. Bare for å få ein liten time-out. Paradokset i en slik handling. Det e jo at om eg gjemme meg for ein, så blir eg som regel funnet av ei anna.

Fordi hu e akkurat lika lite nobel og mandig som meg. Og e kanskje på jakt itte et gjemmested sjøl.

Eller på leit itte fjotten som gjemte seg først, for å gjør alt anna enn berømme han for kunsten med å fordufte …

 

Idag, så høyrte han kaffe maskinen. Sjøl om la fira tørkehånkler over den. Eller kanskje det va knirkingen fra kjøkkenbordet, når eg satt meg ned …

Eg høyrte i hvert fall to-tre dump fra gulvet på loftet, før han romsterte litt rundt.

Ein kaffekopp senere, så kom fyren luskende ned trappå, og eit godt velutvikla sinn med bøtter og spann av fantasi, kom ruslande inn på kjøkkenet …

 

Der ifra og ut, så har det gått i ett … Heilt te Fatter’n fikk gjemt seg igjen.

Og skreiv ferdig det innlegget som va påbegynt idag morgens.

Men som nå kom klåkka halv tolv …

 

Ha ein nydelig lørdag, Folkens …

 

Ps. Og om nåken syntes det ble brått avslutta. Så va vel årsaken at eg ble funnet … 🙈