Me va i selskap igår, hu Tante Ingunn som e Kånå te Bror min, tok steget inn i 30 årene .. Det e sånn me treffest som oftast, når man e ein storfamilie som e på kant med tidslukå, meir eller mindre konstant.. Då e selskap ett kjærkomment avbrudd fra dei rutinemessige helgene, som skyte fart på fredagen, og som gjerna gir seg ein gang utpå søndagskvelden.. Og oss i selskap pleie å vær ei heftig affære, kor me komme inn dørene og som regel kuppa heila showet, høgst ufrivillig sånn egentlig.. Der kidsa gjerna letta fra gulvet og holde ein heidundrande oppvisning, man sjelden har opplevd, med oss foreldre løpande imellom, i ett forsøk på å slukka branntilløp..
Men igår, då fant me ut at me sko gjera ein liten vri for å letta litt på trykket, sånn at me ikkje sko ta så mye plass, når me først komme oss ut av heimen og i selskap..
Derfor tok me kun med oss dei to minste, istedet for heile bøtteballetten, for å gjør jobben med å holda kontroll, nåke enklare.. Ein i utgangspunktet strålande plan med alle forutsetningar for suksess, for to minus fira, sko med enkel hovudrekning bli ei ligning, som absolutt va løysbar.. Tenkte eg og Kånå for oss sjøl, sånn med tanke på dagsform, tidligare begivenheter og kossen helgå te då hadde gått føre seg.. Men, enkel hovudrekning trenge ikkje alltid gi det svaret man forventa på forhånd, sjøl om man gjerna har redusert Flokken med 50 prosent.. Eg trur eg har skrevet det før, men gjentar det forsåvidt glatt igjen..
” Svaret på ei sånn enkel ligning, vil aldri gi det resultatet man trur, fordi det har alt å gjera med sammensetningen av faktorene..
Altså, for å forklara det i all sin enkelthet, sjøl om man halvere Flokken, så har stort sett sammensetningen av gjengen alt å sei, for om ønska resultat vil bli oppnådd.. 1 + 1 e ikkje alltids 2, akkurat som at 4 – 2 heller ikkje alltid vil enda opp med det samma svaret.. For om man glemme at kanskje ein av faktorane e opphøyd i mente, mens den andre faktoren absolutt ikkje e 1, men heller 1 gange 10.. Så kan man fort gå på ein smell av sjeldent kaliber.. Så har man nåke som hette uforutsette faktorer, sånne som man på ein måte ikkje e heilt herre over sjøl, faktorer som kidsa te brødrene mine, f.eks..
Sånne faktorer som fort kan bli ein katalysator, for ett regnestykke som allerede har begynt å skli litt ut, uten at man på forhånd e klar øve det..
Så, hvis me då tar i betraktning at Mini’en va oppe sånn ca lenge før, det som heilt klart va forsvarlig på ein søndags morgen, og at den fjotten stort sett gira opp 3-4 hakk når han begynne å bli trøtt, istedet for å synka sammen som ett slakt på sofaen, som oss foreldre.. Så skjønne man gjerna kim som på ein måte va opphøyd i mente, og når Litlajentå då gjerna ikkje akkurat va ein 10’er, men ihvertfall ein god femmer.. Då blir gjerna kaoset komplett når man slenge på den uforutsette faktoren, i Ulrik’en te Bror min og Kånå hans, som sammen med ein Mini’en i godt driv.. Omtrent blir som ei udetonert bomba fra krigens dager, med ein høgst ustabil sprengladning..
” For, tjera vena meg.. Der selskapet absolutt starta rolig, som ei tøffende sørlands snekka på vei ut fjorden, endra det seg rimelig kjapt..
Itte sjokoladekaka va fortært, den sjarmerande sjenansen va overkommen og 2 gutar fant kjemien, på ein Paw Patrol gåbil.. Først med Ulrik’en som sjåfør med Mini’en løpande bak som primus motor, kor både Bror min og Kånå, nærmast satt med hjarta i halsen.. Der bilen føyk rundt i stugo, som om de va med i ett fullblods gatedrifting løp, mens de sladda rundt stolar og bord.. Ulrik’en hoia og skreik der han satt i førarsetet, i ein slags blanding av skrekkinngytande glede og frydefull begeistring.. Mini’en fikk forsåvidt klar beskjed om å roa tempoet litt, fra oss småskvetne foreldre, men det blei glatt overdøva av Ulrik’en sine ville gledeshyl..
Jo meir Ulrik’en kauka, jo meir gass ga Mini’en.. Der de spant blårøyk øve parketten, som eg og Far min hjalp bror min med å legga, her i fjor.. Sammen e dei to gutane dynamitt..
Sofie, jentå te han andre Bror min, satt med svære auger å kikka på galskapen som utspant seg, bokstavlig talt.. Men, når eg tok Sofie med meg ner på gulvet og begynte å leka med litt Duplo lego, så tok guttane å parkerte gåbilen, og heiv seg med.. Ihvertfall Mini’en, som laga seg ein bondegård, og stjal alle dyrene ittekvart som Sofie fant de, oppe i Duplokassen.. Litlajentå satt allerede å kosa seg med detta, og hadde laga seg ett svært hus, med ett lite tårn på taket.. Og va ikkje sein med å bli med på planen, om å sjå kor høgt me klarte å laga detta tårnet, når Fatter’n lufta forslaget..
” Først, så laga me det lika høgt som Litlajentå va, men det va heilt klart potensiale og klossar te å få det høgare.. Så me ga oss ikkje før det va høgare enn meg, og nesten tok i taket..
Ulrik’en, han va havna i sjokoladekakå igjen, og bunkra sikkert opp te neste runde, med gåbilen.. Mens ei fornøyd Litlajenta gjekk å stjal mobilen te hu mor, for å foreviga detta mesterverket våras.. Nå hadde Sofie og Mini’en funnet tonen, og satt å kosa seg med bondegården hans.. Og hu Tante Ingunn kom skridande inn i stuå, og kappa tårnet våras ner med minst ein meter.. Sikkert av frykt for at det sko rasa ner, og treffa tv’en, det stod forsåvidt på ein måte nåke toskje te, eg såg jo det i ittetid.. Men, når man har det kjekt, så tenke man gjerna ikkje alltids på sånt nåke, rett og slett..
Mini’en hadde satt seg med bordet igjen, for å bunkra opp med litt meir sjokoladekaka, øvetrøttheten kombinert med litt ekstra sukker.. Det e heilt klart ein kilde te meir fantaskap..
Og lika ittepå, så va han og Ulrik’en igang igjen, nå krypande rundt på gulvet i full fart før de forsvant under stuebordet, mens latter og skrål fylte stuå.. Før de fant Paw Patrol bilen fram igjen, og satte igang med ett nytt racerløp i stugo, nå med Mini’en som sjåfør.. Mens Ulrik’en sprang itte så godt som han kunne, og lo så godt av alt Mini’en fant på, i elleville latteranfall fra ein anna verden.. – Hjølpe meg, eg vil tru at den guten sovna lett ikveld.. Utbrøyt Bror min, og håpa sikkert på ein fin søndagskveld, foran tv’en, med ein utslitt pode i heimen, som sovna før hovudet traff puten..
” Itte ein heidundrande omgang med racerbilkjøring på parketten, fant både eg og Kånå ut, at det heilt klart va på tide å forlata åstedet..
Planen om å visa litt mindre igjen, hadde heilt klart ikkje gått akkurat som planlagt.. Skjønt, det e jaggu meg ikkje lett å sei kossen det hadde gått, om dei to eldste hadde vært der.. Eg vett ikkje, men eg har ein liten følelse av at me e vaksinert mot å forsvinna i mengden, nærmast uansett kor mange me har med oss, av Flokkens medlemmer..
Det e alltids ein av de, som gjerna har behov for å få ut ein god dose ekstra energi.. Eller synast det e heilt innafor, å ignorera sine foreldes formaninger om å roa seg ned ett hakk og to..
Ein liten vri slo forsåvidt feil igår og man kan nesten dra ein sammenligning, te sånn værvarsling og om kor kaldt det ska væra.. Der det gjerna står at det ska vær 7 grader, men vil føles som -4 pga vind.. Så hadde med med oss 50 prosent av Flokken, men det føltes som om 150 prosent va med, pga uforutsette faktorer og dagsform.. Hverken meir eller mindre..
Men, eg måtte nesten dra litt på smilebåndet, mens ett lite drag av dårlig samvittighet kom øve meg.. Når Bror min sendte ein snap på familiegruppå våras, litt ut på kvelden igår..
Av ein lysvåken Ulrik, som holdt ett fæla styr på rommet sitt, og heilt klart ikkje ville sova endå..
Mens Mini’en lå og snorka for lengst i loppekassen, trøtt som ett bybud og med nisseluå si på..
