Litlajentå har blitt ein kløppar i Uno og får ikkje nok av detta kortspillet.. For itte ei heidundrande helg med full krig om I-pader, tv-spill og Pokemon Go, så gjorde eg å Kånå kort prosess, rett itte nyttår..

Me pakka vekk alt, og la inn forbud mot Pokemon Go..

For både eg og Kånå hadde diskutert fleire kveldar her tidligare, om det virkelig ikkje va andre ting me kunne aktivisera Flokken med.. Enn alle deia digitaliserte underholdnings dippeduppane..

For all del, de sitte ikkje med de heila tiå..

Men ofta når de gjør det, så har det så lett for å bli idiotiske uoverensstemmelser.. Krangling om ting så e så dumt, at eg nesten ikkje tør skriva om det ein gang..

 

For når 2 stykk gutar på 8 og 11 år, komme styrtande ner trappene fra loftet.. Og klokkå e nesten over leggetid, til og med te å vær i ei helg.. Og klikka i vinkel, blir sure så sitroner og øsa seg opp, øve at de har verdens verste foreldre..

Fordi de ikkje fikk lov te å løpa ut i nattemørke, for å fanga ein sjelden Pokemon..

Eller når Litlajentå og Mini’en havna i full krig, øve den “store Ipad’en.. Så sjølsagt Litlajentå hadde først, men gikk i fra og gjerna sko på dass.. Så såg jo Mini’en sjangsen og stakk av med den, te Litlajentå sin store fortvilelse når hu va ferdig..

Og man hadde ett hylekor verre enn ein fjellvegg full av skrubbsultne måkeungar, så stod i reirene sine og gapa itte mat..

Då blei veien te denna brutale aksjonen kort..

 

Men… Det har gått urovekkande bra.. Eg ska ikkje stå her og sei at detta e nåke alle må gjør, for det må dåkke ikkje.. Men me måtte.. Me blei nødt te å innsjå at digitaliseringå av heimen måtte begrensast..

Netflix, Pokemon Go og alskens tv-spill måtte vika for nåke anna..

For andre kan detta nok fungera heilt topp, men våras flokk måtte avdigitaliserast litt.. For all del, me ser fortsatt på Netflix og spille litt tv-spill ennå.. Men Uno har inntatt heimen med storm…

Spesielt Litlajentå falt pladask for detta ufattelig triveliga spillet..

 

Og hu har tatt det på ein usedvanlig imponerande måte.. Her den eine kvelden eg og hu satt å spilte, trur eg hu stakk av med seieren minst 5 ganger før eg såvidt klarte å ta ein seier..

Kånå stod bak na under den eine seansen, og fulgte med på ka kort hu hadde på hånd..

Og te å vær 5 år, så hadde hu nåken imponerande evner te å spara på dei rette kortå.. Spilla Fatter’n ut i ulykkå og ta seieren heim på triumferande vis..

Det blei ein del Jack Nicholson flir, for og sei det mildt..

Til og med når hu tapte, så gjorde hu det på det mest utspekulerte måten man kan tenkja seg.. Der hu satt og bare flirte lurt imot meg, på andra siå av kjøkkenbordet..

” Jaja, pappa… Du må jo få vinna litt du og.. Ellers gidde du vel ikkje spilla meir mot meg.. Slapp hu bare flirande ut av seg..

 

Ubetalelig vett du..

 

Den forsvunnede Diamant har me funnet fram igjen, og så kjøpte me ett nytt.. Ticket to Ride, ett slags brettspill kor man ska fullføra jernbane ruter på ett brett..

Skummelt avhengighets skapande.. Eg ska komma tebake te det spillet, i ett seinare innlegg.. Te helgå sikkert..

Men.. Overgangen frå ein digital, te ein nåke meir analog hverdag har gått overraskande bra..

 

Eg satt til og med å tenkte, at Uno nærmast kan sammenlignast med livet her i heimen, på ein måte.. For det e jo akkurat lika lite forutsigbart, som ein halvgalen massebarnsfamilie fullada med energi..

F.eks når man sitte med få kort igjen på hånd, og ser triumfen ligge lika rundt hjørna.. For så og få ett knyttneveslag av eit kort, midt i fleisen av ei strålande opplagt Litlajenta.. Trekk 4 kort og sjølsagt vrir hu te den einaste fargen eg ikkje har..

3-4 rundar seinare sitte man med halve kortstokken på hånd, og Litlajentå legge vinnarkortet ner på bordet…

 

Akkurat som når man ein laurdagsmorgen, sitte i ro og mak å nyte ett lite sjeldent øyeblikk av harmoni i heimen..

Og trur det e trygt å ta seg ein tur på “Litlahuset”, for å “blesa tu belgen” .. Men man har ikkje satt seg på rammå og kommen halveis i “rørleggingå” eingang, før harmonien har blitt forvandla te ett komplett haraball, inne i stuå..

Og før man har rukket å tørka avløpet, har Kånå trampa ut av soveromsdørå.. The Queen of Darkness har blitt vekka fra skjønnhetssøvnen, og leite itte ein stakkars Fatter’n å slippa sin skrekkinngytande vrede på..

 

Eller når man heilt uvitande bare sitte og ana fred og ingen fare, med heilt greie kort på hånd.. Ja, til og med gjerna ganske gode kort, men plutselig ut av intet blir spillet snudd.. Istedet for at eg kunne satt Kånå i problemer, med “trekk 4 kortet” mitt..

Og triumfert inn te sier med ett enkelt “Vri farge” kort igjen..

Så får eg ikkje legga det..

For Litlajentå snudde spillet rett før det va min tur.. Og sjølsagt har Kånå og ett sånt “trekk 4 kort” kort på hånd.. Hu hadde til og med 2 sånne på hånd, og eg endte opp i uføre igjen.. Uten å heilt vita koffår..

 

Sånn så når man i virkeligheten komme heim fra ein knallhard dag på jobb, og gleda seg te ein god middag.. Kanskje ein halv-time på benken, før ein god kopp kaffi ved kjøkken bordet..

Og treffe “Frøken Bare Bittelitt stressa, itte ein Heil Dag Aleina med Kidsa” i dørå .. Så bare tar imot deg, gir deg ett kyss på kinnet og seie så fløyelsmykt..

” Hey, gutten min.. Liggen ein frossen pizza på kjøkkenbenken, Mini’en har nettopp sprengt bleiå, Litlajentå e pottesur og Han i Midten må gjør lekser, masse lekser..

Eg stikke ein tur ut eg… Kosa deg .. Taadaa…

Typiskt min flaks, på ein måte.. Både i kortspill og in real life..

 

Ja, det e rett og slett morosamt kossen man kan trekka sånne finurlige sammenligningar, sånn i bunn og grunn..

Men, sånn uansett så har livet itte nedgraderingå av digitale underholdningsartikler i heimen, meir eller mindre vært ein suksess..

Me har pir sure ungar i ny og ne ennå, så oppføre seg som hund og katt..

Men det e ivertfall ikkje fordi den eine har fanga ein Pokemon, den andre ikkje har.. Eller fordi begge dei to minste vil ha Ipad’en, på samma tiå..

Me hadde forsåvidt 2 sånne “store” Ipad’er her tidligare..

Men den eine tok turen te de evige jaktmarker, itte ein disputt med ei banan… Han i Midten fikk ikkje viljen sin, og sylte avgårde ei banan ner i sofaen.. Og sjølsagt midt på Ipad’en…

Den Ipad’en så eg hadde mista i gulvet utallige ganger.. Den så hadde vært med på 3-4 sydenturar, og overlevd flyplass sjauerane sin “varsomme” behandling både inn og ut av flyet.. Til og med ein Tsunami av Cola hadde an øvelevd…

Men ei banan midt i planeten, det takla den ikkje… Fortærande og…

 

Herreguudd… Nå har eg tatt heilt av igjen… Sko bare skriva om kor kjekt det va å sitta med Flokken og spela Uno..

Også enda det opp med detta her… =D =D …

 

Jaggu meg e det leggetid og..

Jaja… Sånn kan det gå..

=D