Tidå flyr avgårde som trekkfuglane om høsten, og innimellom så blir man liksom sittande å fundera litt, på kor i all verden den blei av.. Den der tidå.. Eg syns eg skreiv sist blogg innlegg i forgårs, men når eg logga meg inn idag, så va det jo jaggu meg øve ei uka siden sist.. Av og te, så føles det nesten som forrige månad, den dagen når Mini’en kom te verden, men i sumar så fylle han 6 år.. Eg føle meg jo fortsatt som 20 år i hovudet, men når man gjerna tar realiteten inn øve seg, så e det jo faktisk øve 20 år siden, eg va det.. Årene har galoppert avgårde som ei løpsk skuta, på ett hav kor bølgene aldri legge seg..

Kanskje de mjukna litt i dønningane sine, innimellom.. Før de drar seg te med full styrke igjen, og bølgetoppane skumma som besatt rundt øyrene, på ein stakkars sjøsjuk Fatter’n..

Småbarnslivet har vært ubarmhjertig, te tider skrekkinngytande og stort sett kronisk heseblesande.. Men og fryktelig givande, morosamt og sprekkfylt av hysterisk mange gode minner.. Det e som om hjernen blir beskutt av ei mitraljøse med “feel good” minner, når man tenke tebake te tidå fra når Eldstemann va Minstemann, og fremover.. Fra den gangen ingenting va som nå, og alt som e nå, det va som ei usannsynlig stjernatåka av ei fremtid.. Hjernebarken har ein fin mekanisme der, på ein merkverdig måte, kor man gjerna gjemme dei fleste litt mindre kjekke minnene, langt bak i hukommelsens kartotek..

 

” Sånn at når man komme over ett gammalt bilde, høyre ein spesiell sang eller kjenne ei sterk lukt, så blir nok noen og einkvar sendt lukst inn i ett sterkt minne.. Som oftast ett godt minne..

 

Og nå.. Så står me liksom med ein fot på god vei ut av småbarnslivet, mens den andre e på god vei inn i ungdomsverdenen.. Ein slags skremmande følelse av å vær i ein slags limbo stadie.. Det e ein øvegang, seie alltid Far min.. Han har jo rett i det.. Med tanke på alle mellomstadiene man må gjennom, som foreldre.. Spedbarnstiden, småbarnstiden, litt større småbarnstid med skolestart før ungdomstidå banka på dørå, så det synge i alle veggane i heimen.. Eldstemann e på god vei inn i ungdomsverdenen, med alt det drar med seg, av livlige hendelsar, forandringer i kropp og sjel og andre lignande saker..

Som foreldre kan man ikkje anna enn å spenna på seg sikkerhetsbeltene, og holda seg godt fast i svingane, når tempoet auka på i heimen..

Mini’en ska begynna på skulen te høsten, og begynne så smått å bli litt mindre kosegutten, te Mor og Far.. Og litt meir, ein liten stor gutt på randen av småbarnstiden ubekymrande epoke.. Snart ska han sendas avgårde te ulvane i skolegården, og liksom begynna på ferden te å bli nåke meir sjølstendig.. Gudhjølpe meg og Herrens trofaste Hærskare.. Kossen i all verden ska det gå, for oss foreldre, som liksom ikkje ska ha ein liten rakkar som løpe sorgløst rundt i heimen, uten andre bekymringar enn ka han ska ha med seg på lekedagen i barnehagen, kim han ska ut å leka med på ittemiddagen eller når barne-tv begynne..

 

” For all del, han vil jo ikkje slutta med nåken av dei tingene, sånn på dagen liksom, det vil jo gå seg te med tidens løp, eg e jo klar øve det..

 

Men, det blir jaggu meg både rart å deilig, på ein gang, det å ikkje ha ett spinnvilt barnehagebarn i heimen meir.. Men heller ein staut skolegutt som plutselig har lekser å gjør, klassekompiser å bli kjent med og alt det som følge med skulen.. Tjera vena meg.. Kan dåkke tenka dåkke.. !? .. Mini’en blir snart skolegutt.. Men, han blei nesten nettopp født.. Detta kan jo ikkje stemma, men allikavel, så gjør det jo det.. Tidå går ubønnhørlig fremover uansett kor mye man stritte imot, akkurat når man gjerna trur historien e over, så innser man plutselig at den faktisk bare såvidt har begynt..

Alle gangene den fjotten har spunnet rundt som ett løpsk villsvin, i midten av sengå om morgenen, dei va nok bare ett lite varsku på ka som e i vente, vil eg tru..

Mange ganger, når man blir sittande å snakka om Flokken sin, med andre foreldre.. Så blir man som oftast overvelda øve kor ulike kvart barn i Flokken e, sjøl om de har dei samme foreldrene.. Men, ingen e jo like, sånn e det bare.. Eldstemann hos oss, han e den ansvarsfulle som stort sett e sjølgåande, flink på skulen og hjelpe litt te her i heimen.. Han i Midten e hans rake motsetning, der han som den livsnytaren han e, tar ein dag om gangen og virkelig lever i nuet.. Ein bohem uten sidestykke, men med ett rikt indre sinn fylt opp med ufattelig mye kreativitet.. Den guten kan høyra ein sang på radioen, for så å setta seg ner å klimpra melodien ut, på keyboardet sitt..

 

” Litlajentå e et vesen for seg sjøl, der hu stillferdig luska rundt i heimen og alltids har ett eller anna påfunn på gang.. Kanskje e det lekser, somme ganger sitte hu å tutla med nåke men som oftast e det fantaskap..

 

Men Mini’en.. Han e alle sine søskens personlighet i seg sjøl, smelta sammen som i ein diger smeltedigel, og sluttproduktet blei ett fyrverkeri av ett barn.. Tjera vena meg.. Det e som eg og Kånå sa te kvarandre eingang, at hadde me fått “Minstemann” først, ville han mest sannsynlig blitt sistemann og.. Itte dei første årene med den guten i heimen, va me foreldre så på randen av total “meltdown”, at eg har nesten ikkje ord.. Sjølsagt, om man tar bloggen i betraktning, kor kvart innlegg nesten renne over av ord, må det nærmast vær den største underdrivelsen, i detta århundret.. At eg nesten ikkje har ord.. Hadde det ikkje vært for Mini’en, eg e usikker om denna bloggen hadde sett sitt lys..

Eg som stort sett trivdes best i skyggen, eller bakgrunnen, og dyrka anonymitetens stille kamuflasje.. Eg tråkka så te de grader ut av komfortsonen, når trangen te å få ut litt damp i hverdagens ubønnhørlige kvern, begynta detta eventyret..

For det har vært ett reinspikka eventyr, denna reisen både eg, Kånå og Flokken har hatt, med denna bloggen.. Eg føle meg vel litt som ein eventyrar på ett spennande oppdrag, innimellom, underveis på denna ferden med bloggen.. Først kom ein lokalreporter fra bygdebladet der me bodde den gangen, på besøk for å snakka litt om bloggen, og laga ein liten sak om oss.. Så endte me opp med nesten 2 heilsider i Haugesunds Avis, kor Kånå prøvde å snika seg unna heila intervjuet, men journalisten satt å venta heilt te hu kom heim.. Hu stakk på karate trening med Han i Midten, og håpa vel at intervjuet va over når hu kom heim, men sjølsagt ville journalisten ha ett ord med Kånå og..

 

” Så gikk det slag i slag, med 3 dager i panelet på Tv-Haugaland, med vekslande hell.. Eg gjekk jo på ein smell og klarte å gi side-kicket mitt, Karin Berndtsson, ein firer på terningen når eg sko anmelda ein tidligare opptreden, fra detta fyrverkeriet av ei dama..

 

Sjølsagt, så burde hu jo fått seks av seks mulige, for eg hadde aldri turt akkurat det hu gjorde.. Itte tv opptredenen, så kom bLEST Litteratur Festival på banen, og inviterte meg med på ett lite eventyr der.. Og i sedvanlig stil, så rota eg meg opp i å avholda eit slags Stand-Up opptreden, midt inne på Tysværtunet.. Som eg forsåvidt dro litt lengre, med ett par opptredener te.. Ein på Kolnes Sanitetsforening sitt årsmøtet, som rett og slett gikk strålande.. Så gjekk eg på ein kraftig smell, når eg sko gjør ein opptreden for lærerne på Torvastad skule, som sko ha ein avslutnings fest..

Herreguuud.. Eg hadde nettopp laga eit heilt nytt show, som eg hadde jobba med i ei god stund.. Og reklamerte litt på bloggen, om nåken gjerna ville ha meg på besøk..

Dagen ittepå, så va opptredenen i boks, og eg sko i ilden allerede førstkommande fredag, den gangen.. 2-3 dager te å øva seg på, å gjerna memorera det mesta av teksten.. Eg vett ikkje heilt, men om det va det faktumet at det ikkje va inne i ett naust, som eg trudde.. Men, ute på ein kai utenfor naustet, kor myggen nærmast spiste meg opp og stemmen gjerna ikkje rakk så langt som eg håpte.. Som gjorde at den siste opptredenen ikkje blei ein lika god opplevelse, som dei foregåande, det har eg ikkje svar på, egentlig.. Men, eg lærte mye av den opplevelsen der, mildt sagt, og sko eg hoppa ut i det igjen, så blir det ihvertfall ikkje uten mikrofon og ein forsterkar.. Eller myggspray..

 

” Det blei eit lite antiklimaks, kor eg sjøl ihvertfall følte det ikkje heilt gikk som det burde gått.. Eg hadde ein del ting te på tapetet, den sumaren og utover høsten, men eg trakk meg fra alle sammen..

 

Jøje meg, altså.. Alt eg har fått vær med på, bare på grunn av denna plutselige skrivekløå, som oppstod i kjølvannet av Mini’en sin ankomst te verden.. Kor mye eg har tråkka ut av mi egen komfortsona, og latt meg sjøl utfordra min egen terskel, for ka eg gjerna trur eg tør.. Bare fordi eg har delt av vår elleville hverdag, fortalt med mye humor, sjøl ironi og ein god dose med hverdagsgalskap..

Det har nok heilt klart hatt ein slags teraputisk virkning og, vil eg tru, der man har fått blåst litt damp ut, i ein strabasiøs hverdag..

Og istedet for å gjerna gå å tygga litt på ting og tang, gjerna har skrevet meg tom, og publisert det ut på det store world wide web.. Kanskje har man desarmert nåken bomber, som fort kunne blåst ut av proporsjonar.. Men, når Kånå gjerna har lest mine tankar om hendelsar og episoder, som skjer i heimen.. Så har kanskje hu og sett det, fra ein litt aen vinkel, og heller latt seg riva med av humoren..

 

Sånn at man endte opp med å le litt av ting og tang, istedet for å gjerna fly i flint, øve sin kjære mann.. Ein Fatter’n med kronisk forbedringspotensiale, skrivekløa og ein ufattelig evne te å tråkka i salaten, med begge skornå på..

Nei, tidå den flyr avgårde for ein analog mann, i ein digital verden..

Kor ein flodhest har velta seg ut av sitt stille sjølforskyldte eksil, og jumpa ut i nåke eg ikkje hadde fanaring om sko bli det det jaggu meg har blitt.. Ein arena kor ufattelig mange gleda seg øve mine spinnville, ærlige, tankevekkande, forfriskande og te tider heseblesande innlegg.. Ein blogg som e vondt-i-magen gøy, som ein lesar så fint skreiv når hu anmeldte den på Facebook..

Skreven med humoristisk gullpenn på ein tilgjengelig og underholdande måte, en blogg som vil passe de aller fleste midt i blinken..

 

Hjølpes meg.. Igjen har eg kommen meg ut av ei litå skrivetørka, og lufta litt tankar igjen.. Det e det galnaste..

Men, uansett.. Goe søndagen Folkens.. Og tusen takk, for at dåkke lese, likar og deler øve ein lav sko.. Det eg dela med dåken..

Det settes ufattelig pris på.. 🙂 ..