Jauda.. Når me sko kjøra heim fra tivolien idag, så slengte Han i Midten ut nåken velvalgte gloser, og va ikkje heilt fornøyd med nåke han ikkje hadde fått lov te..
Kånå satt som sedvanlig å gjorde som hu ikkje høyrte han, men eg har ikkje alltid samme sjølbeherskelsen som gjerna Kånå har..
Så eg tok guten føre meg, og meinte han burde væra glad for det me hadde gjort, og heller setta litt pris på at me foreldre tok de med ut på nåke kjekt..
Ein Han i Midten som hadde hoppa øve frokosten, han e gjerna ikkje alltid lika enkel å ha med å gjera, så det kom sjølsagt ett kjapt svar, i samme dur som foran..
– Nå tie du stille, og tenke heller øve kor heldige du har vært, gutten min.. Svara eg, rimelig kjapt og muligens nåke skarpt..
– Ikkje sant..!?? .. Følgte eg opp..
Men, det va stille som i graven der bakerst i sjuseteren vår..
– Har du ikkje hatt det kjekt, liksom.. !? .. Fortsette eg, toskjen som eg e..
Kånå sende meg ett oppgitt blikk, som heilt klart betydde at nå va det nok..
– Tjera vena meg, kan du ikkje svara pappa heller nå.. !!?? .. Garpa eg på videre, og øvesåg Kånå sitt blikk, nåke som heilt klart kjapt kunne blitt ein taktisk katastrofe..
Om ikkje Mini’en på ein vidundelig måte, forsåvidt gjerna desarmerte heile saken, og la den død med ein kjapp replikk..
Ein replikk som sjølsagt va krydra med så mye barnalogikk, at Fatter’n blei satt sjakk matt, så det holdt og litt te..
Kånå fikk ett underfundig men muntert flir om kjeften, og eg innsåg at eg heilt klart hadde gått på ein smell..
For ordene som Mini’en med bestemt og formanande tonefall, lot falla fra setet sitt, som satte Fatter’n rett i revesakså, dei va..
” – Jammen, Pappa.. Du har jo bedt han om å tia stille, han kan jo ikkje svara han då.. Herreduuud, altså..