Itte nok ei beintøff uka på jobb, så parkerte eg rumpa lykksalig ned i sofaen når eg kom heim, og slengte beinå på bordet. Det va endelig fredag og akkurat det utløste ein sterk følelse av lettelse …

Kånå svinsa rundt i heimen som ei geskjeftig fe, mens Flokken va ute med venner.

Det hang ein eim av sjelden harmoni øve heimen, og Fatter’n fikk lest litt i ei bok i ro og fred, mens Kånå laga middag. Det va ein vennlig fredags ettermiddag som saktmodig tok imot kvelden …

Svigers stakk innom i dørå for å se om me va i live, og når de gikk igjen sendte me småfolket te sengs …

Nå skulle resten av kvelden nytes til det fulle, etter ei hard uka …

 

Av og te, så får man sjøl eller kanskje andre i heimen ein så tindrande god ide, som høyres så ufordragelig klok ut, at det nesten ikkje e mulig å vær uenig. Kånå fikk ein sånn ide igår …

Siden eg hadde hatt ein slags opplevelse av indre ro, midt i sjøormtårnet på Seljord, blant hundrevis av edderkopper.

Så lurte Kånå på om det va akkurat det som gjerna ga ein følelse av ro. Det at eg liksom hadde stått ansikt te ansikt med min største skrekk, og muligens ubevisst funnet ut, at det ikkje va så farlig …

Med det i minne, så hadde hu lest at Arachnophobia va ein film mange hadde sett, og på eit merkverdig vis fått kurert sin edderkopp skrekk …

 

– Kanskje me ska se den sammen, Frode. Så får me slutt på denna urimelige skrekken den ? … Sa Kånå, og kikka omsorgsfullt på meg.

 

Jøje meg, det høyrtes jo logisk ut på eit snodig og merkverdig vis. Akkurat det med å utsette seg sjøl for eit traume, for å klara å mestre ein situasjonen man ikkje liker. Eg blei nesten både imponert og litt rørt øve Kånå sin omtanke …

Men, det va før og ikkje etterpå.

Det e jo alltid best å gleda seg etterpå te nåke, istedet for før, for etterpå så vett man jo stort sett kossen det gikk. Sånn egentlig …

Så før, syntes eg nesten at det va verdt et forsøk, rota frem filmen på nettet å rigga oss te der i stuå, te ei litå terapautisk filmstund sammen.

 

Etterpå, så kan eg ikkje anna enn å sei at ein god ide, ikkje alltid e ein god ide, sjøl om argumentene og faktum tale i den retning. Fordi denna filmen, den må væra nåke av det mest traumatiserande edderkopp materiale, eg nåken gang har sett …

Allerede tolv-femten minutt ut i filmen, så har nervene fått kjørt seg kraftig, og Fatter’n sitter små skjelvende i sofaen …

Ti – femten minutt før slutt har han fått nok, slår av tortur scenene på tv og går å legge seg. Kånå sitte flirande igjen oppe i stuå. Mon tro om det va et lite Jack Nicholson flir eg såg der ?

Eg blir smått usikker på, om ikkje Kånå sin ide va meir jordet i djevelskap, enn omtanke …

Tannpussen blir kjapt unnagjort nede på badet, andletet skylt med vann før eg kikka mismodig på toalettet … Eg må egentlig tømma tanken, men velger å la vær … Ikkje i kveld …

Absolutt ikkje i kveld …

 

 

Fatter’n rusler med halen mellom beinå inn i loppekasså, og sovner nesten momentant, itte ei hard uka. Omtrent i samme sekund som han slokna, slår drømmeland seg behørig på. Eg har det med å få meget livaktige drømmer, av hendelser med store overskrifter i løpet av dagene før …

Det tar ikkje mange minuttene i drømmenes grep, før horder av ekstremt giftige edderkopper har infestert, ein enkel manns drøm …

Ei scene fra filmen går i repeat, der eg ligger å vrir meg i søvne. Når ein edderkopp hoppa fra dusjforhenget, og rett ned i hovudet på ei dama som dusja. Det e så livaktig at Fatter’n nesten kan kjenna edderkoppen krypa over pannen …

Et tungt augalokk løfta seg forsiktig, så det andra … Men, for helsikke da ??? … Det e jo et eller anna som krype på pannen … !!!

 

Fatter’n får et lite anfall av sjokk  … Armane slår vilt opp mot pannen, og treffet et eller anna … Panikken slår ut i full blomst, og eg spretter ut av sengå anført med et skrik av bibelske proporsjoner …

Ryggen treffer veggen, dynå blir kasta te helsikke og plutselig slår Kånå på nattbordlyset sitt.

Synet av ein fullstendig skrekkslagen Fatter’n e heilt sikkert ubetalelig … Kånå har fått knekken i knærnå, latterkrampen bølge som ein tsunami gjennom kroppen hennas og latteren e så rå, at eg tar tegningen rimelig kjapt …

Kånå har ikkje klart å motstå fristelsen, når hu kom å la seg, og hadde latt fingrene gli lett over pannen, te Fatter’n som lå og sov …

 

For første gang, i forholdet mellom disse to, så trampe Fatter’n ein gang i gulvet, peke på dørå og sender Kånå lukst i Bodå, med et morskt blikk …

Gudhjølpe meg, og Herrens trofaste Hærskare i himmelen …

 

Det får fanken meg væra måte på, altså … !!! Helsikkens Kåna …