Eg vett ikkje heilt.. Men akkurat for tiå så føles det som om brønnå e tom.. All kreativitet og evne te å sjå humoren i ein ellers travel hverdag e forsvunnen.. Som om ein flokk ville elefanter har tømt kilden og bare latt grumset vær igjen i bånn..
Kvar gang eg har satt meg ner itte jobb denna ukå, har lysten te å skriva vært lik null..
Nesten mindre enn null.. Det e skrekkelig merkelig, for det skorta ikkje på stoff å skriva om.. Småbarnsfabrikken stoppa ikkje opp sjøl om eg har vansker med å få det ner på “papir”, om mulig så e det gjerna det så e problemet..
Det e muligens for mye å skriva om så hjernebarken klara ikkje å velga, i overfloden av hverdagsgalskap..
Ofta så får eg dei her “Hjernen e aleina” øyeblikkene, når det skjer litt for mye rundt øyrene på meg.. Både i heimen, på jobb og ikkje minst pga denna her bloggen.. Det blei muligens litt for mye av det goda, i forrige uka..
Som meir eller mindre ikkje har fått satt seg, eller blitt sortert skikkelig av “prosessoren” i topplokket..
Andre ganger så komme sånne periodar med “innleggstørke” fordi eg blir vel gjerna min sjøl største kritikar.. For itte ei skikkelig goe rekka av innlegg som tar av, syns eg ikkje det nesta eg skrive e godt nok.. Eller at det har eg kanskje skrevet om før..
Man vil jo ikkje repetera seg sjøl for ofta heller.. På ein måte..
Men idag.. Mens eg suste rundt og leverte så skjedde det ein kjedereaksjon av hendelser.. For når The Weeknd sin store hit i det sista, kom trillande ut av stereoen her i lastebilen, “I feel it coming”..
Kjente eg ein slags tindrande prikking, så begynte i nakkagropå..
Så va det som om ein tsunami av grums og altoppslukande tankar bare raste ut av hovudet, som ett snøskred av bibelske proporsjonar..
Herreguud, ka e problemet liksom..
Det e jo ikkje som om det e verdens undergang om eg skrive ett i mine auger, halvslakt innlegg eller om nåke eg har lagt ut om før..
For plutselig, så syns gjerna dåkke leserar at det e absolutt fabelaktig, alikavel..
Eg har vel skrevet det før at eg ofta blir litt tom, itte ein strålande periode.. Så sånn sett va det ein slags gjennkjennbar opplevelse, at det plutselig kjentes ut som om ei ravnsvart hetta, blei dratt av hovudet..
Og ein flom av kreative idear kom opp fra hjernens mangfoldige djupe groper..
Så detta love gjerna godt framføre ei langhelg med strålande værmeldingar, kor me gjerna kan finna på nåken sprell i finværet..
Så kom Marit fra bLEST Litteraturfest på radio 102, og annonserte at eg sko komma te festivalen i Oktober..
Og jernteppe seilte nerøve netthinnå, igjen..
Snarare enn Mini’en stikka av ved leggetid.. Og kreativitetens åpne sluser blei stengt av, med fryktinngytande kraft..
Neeeeida.. Bare tulla.. Det e snart langhelg Folkens, kos dåkke glugg ihjel..
Det ska eg..