Ein gang innimellom så blir man overraska, og får ein mye vennligare morgen enn man gjerna hadde forventa.. Idag va ein sånn dag.. Istedet for ein sånn småskummel morgen som nærmast klora ut augene på deg.. Før man har fått de opp om morgenen..

Så vinka ein behagelig og skremmande rolig morgen te meg idag, og tok meg høflig inn i dagen..

Kånå stod opp med Kidsa, som av ein eller anna grunn ikkje hadde holdt haraball klokkå alt for tidlig.. Så eg fikk 1 time og 2 aleina i loppekasså.. Eg kunne altså ha sovet litt frampå idag.. Men eg gjorde ikkje det, for eg fant fram ei bok som eg har begynt å lesa på..

 

Kånå kom til og med ner med frokost te meg.. 2 rista skiver med brunost, ett glass melk og ein kopp kaffi.. Så eg kunne lesa og spisa ifred..

 

Eg forstår meg aldri heilt på Kånå, eller sikkert kvinner generelt, på ein måte.. Man ana jo aldri kor man har de.. Eller ka humør de e i.. Det e som å spilla russisk rulett med resten av dagen, når man velge sine første ord om morgenen..

Altså.. Eg har opparbeida meg ett bredt spekter av både faresignal, generell Kånekompetanse og erfaring med å håndtera dei fleste situasjoner som oppstår.. Trur eg sjøl..

Men.. Alikavel slutta man aldri med å bli forbløffa øve kossen ein samtale, eller hendelse kunne ta dei vendingane det gjerna tok.. Man trur man e 110 % på sikker grunn og har utført alle sine plikter og forventningar så det holde, i løpet av ein dag..

For så å gå på ein smell av dimensjonar.. Fordi man svarte ein liten tone for høgt, eller lavt.. For grovt eller for mildt.. Eller ikkje svarte i det heila tatt..

Fortærande vett du…

 

Når de e gravide går det som oftast greit.. For då e man gjerna klar øve dei bunnløse endringane i humør, fra minutt te minutt.. Når de kan går fra uovervinnelige heltinner, te skjelvande vrak på bare nåken nanosekund.. Ofta uten nåke som helst forvarsel..

Så, te alle mannfolk som har havna ut i “uføret” og ikkje e klar øve at sånt nåke forekomme, stålsett dåkke..

Og te alle førstegangs nygravide kvinner som lese detta, vær så snill og advar den kjære mannen dåkke har valgt å spisa bakepulver sammen med.. Mange unødvendige nervervrak av arbeidande mannfolk, kunne vært unngått om kvinner hadde gjort det.. Gitt de ett lite vink om at sannsynligvis e uskyldige..

 

Eg har vært der sjøl og.. Totalt utspilt og komplett uforståande te koffor man fikk ein foss av ett raserianfall midt i andletet.. Ein Niagara foss av ett raserianfall..

 

Bare fordi både under og rett før den berømta ukå.. Den ukå som før man fikk ungar ikkje tenkte så mye over, eller gjerna ikkje la nåke særlig merke te.. Ganske sikkert fordi våre utkåra gudinner, ikkje ville visa oss sin egentlige ham.. Før de va sikre på at me mannfolk va fortapt..

Før de sakte og møysommeligt hadde trædd sine blekksprutaktige fangarmer, omkring oss mannfolks liv.. Våre bekymringsfrie liv..

Men, så har man glemt.. Itte ein skokk med ungar har sett dagens lys, og går på smell itte smell.. Fordi man i hverdagens ubarmhjertiga sentrifuga, blir kasta rundt som ein vaskeball.. At nå e tidå man bør tenke litt ekstra på ka man seie og gjør.. I forhold te ellers..

Så går det litt over 3 uker.. Og man kan ta fanden på at me mannfolk allerede har glemt forrige periode sin lunefulle hverdag, og går rett i fellå igjen..

 

All bekymringsfrihet me mannfolk hadde, forsvinne i takt med erfaringane man får.. Me tumle oss gjennom livet i ein stadig aukande frykt, for å tråkka i salaten.. Heilt te me å skråsikre på at nå e det gjort.. At man har kommen seg i sikker havn.. Og alle skrekkinngytande salater e forbigått..

Men då har gjerna Kånemor hatt ein dårlig dag på jobb, eller nåke lignande.. Og stille undertrykt sine meiningar, for å ikkje tapa ansikt der og då..

Så komme de heim som tidsinnstilte atombomber, te ein intetanende mann som mot all formodning har gjort alt han sko, og gjerna meir te.. Men ende opp med ein kjernefysisk smell midt i fleisen, fordi man gjerna ga inntrykk øve akkurat det..

 

Lite ante man at Kånå meir eller mindre gjerna va sjølantennelig den dagen..

 

Det e jaggu meg ikkje lett av og te, å vita at unna ett smilande flott ytre.. Kan det skjula seg ein infernalsk stim av “piraya’er”, som e klar te å fortæra ka enn som står i deiras vei.. Og kan bli utløyst av så lite som 1 gram sjøltilfredshet.. Det e ikkje lett i det heila tatt..

Men ein klok man innen fotball sa ein gang, at det farligste når ett lag hadde medgang.. Det va akkurat sjøltilfredshet..

Slapp man foten av gassen, og trudde resultatene kom av seg sjøl.. Gikk man fort på ein smell.. Det samma kan overførast te samlivet i ein familie og.. Tar man for gitt at siden ting går på skinner akkurat nå.. Bør man ta ein runde med seg sjøl å sjekka ka man kan gjør endå bedre..

Så sånn sett, har man egentlig bare seg sjøl å takka..

 

Så når Kånå så flott kom vimsande ner med frokost idag morgens.. Itte me hadde ein litt oppheta idiotisk diskusjon kvelden før.. Fordi man ikkje alltid klara å kommunisera på ein enkel måte, som den andre lett kunne forstå..

Og egentlig va lika idiot som den andre part, man følte ikkje forstod akkurat det man prøvde å forklara..

Så endte det ikkje opp med anna, enn at eg ikkje klarte å lesa eit einaste ord te av den fordømta bokå.. Men bare låg å grubla på om det nå va rett før det kom ett bombenedslag, eller om stridsøksene rett og slett va begravd.. Og ka i all verden eg kunne gjør, for å forhindra det nedslaget, i tilfellet..

 

Så eg har tumla meg gjennom dagen, med ein snikande følelse og frykt.. Men har ikkje hatt anelse om ka vei hverken følelsen, eller frykten kom te å gå..

 

Ein heilt normal Søndag, egentlig…

Tumlande gjennom livet, som ei småforvirra garabikkja uten retningssans..

Men stort sett så har det ein tendens te å gå bra.. Det e ein øvegang…

=D