Det e ein kjennsgjerning at å vær pappa e travelt… Man ska følga opp dei små, vær ein støttande figur og gi de trygghet i hverdagen..

Å vær pappa e ein herlige tilstand, men itte se årå har gått og ungane har ploppa fram. Må eg sei det begynne jaggu meg å bli omtrent se å driva ekstremsport.

 

Bleieskift f.eks. burde eg jo nærmast fått fagbrev i… Spesielt itte sistemann, Mini’en. For der dei andre lå fint på stellemattå og stort sett va fornøyd med å få ny bleia og godt stell..

Så hadde ikkje Mini’en tid te sånn “luksus”, såg an at me fant fram våtserviettar, ny bleia og stellemattå. Va det som om du sko hanka inn ein hyperaktiv apekatt på speed..

Då spant an rundtomkringfallera i heimen, med ein eim av dritlukt i dragsuget.

Og når du endelig hadde fanga fjotten, va det som å skifta bleia på ein ål… Uansett kor forberedt man følte seg, va potensiale for total katastrofe alltid tilstede..

 

Og itte se dei to eldste gutane vokste te, og eg som pappa, hadde gleda meg te at de kunne finna nytten i å ha kvarandre som kompisar.

Så endte det sjølsagt opp stikk motsatt, for meir som hund og katt kunne de ikkje ha blitt. Og man finne seg sjøl i rollen som fredsmeglar, oftare enn som pappa.

Når de for hundreogfemtiende gang, har føke i tottane på kvarandre. For gjerna bare ein liten bagatell.

 

Då e det jo bare heilt strålande, at Litlajentå har utvikla ein slags radar for å finna måtar hu kan akselerera denna prosessen på..

Hu kan lista seg rundt, som ein puma på jakt og e blitt ekspert i å smugla leker fra Han i Midten sitt rom, inn på Eldstemann sitt.. Og omvendt..

Se igjen ende opp i full katastrofe alarm, når den eine finne ut ka se ligge inne hos den andre.. Og sjølsagt beskylde kvarandre for tjuveri…

Så e det denna utspekulerte “KåneKlonå” se e syndaren..

 

Ellår når hu, i skjul sitte å fortelle Mini’en ka an ska gjør av rampestreker.. Ein Mini se ikkje akkurat e uvillige te å vær me på nye fantastiske påfunn..

Som når eg kom opp på loftet her ein dag, og høyre Litlajentå står å oppfordre fjotten te å hoppa i fallskjerm..

Hoppa i fra vinduskarmen og ner i sofaen, med paraplyen te Litlajentå se fallskjerm…

Gudhjølpe meg…

Eg fekk plukka Mini’en ner fra vinduet.. Og sendt Litlajentå inn på rommet sitt.. Mens hu går inn, snur hu seg å kikka på meg.. Med ett flir…

Ett Jack Nicholson flir…

Og eg tenke for meg sjøl, kossen i helsikke blei eg Pappa te det trollet der… Før eg slår meg te ro med at hu har jo ei mor å arva itte og…

 

Det e hardt å vær Pappa, ivertfall når Han i Midten e høge..

Høge på livet, e-stoffer og andre påvirkningskrefter…

An kan ikkje sitta i ro, til og med når an ser på Tv, e an elektriske. Beinå går som trommestikker, armar i hytt og pine og som oftast ligge an opp ner, på hovudet ellår med beinå opp itte veggane..

Risikoen for å treffa nåken av dei andre 3, i sofaen e stor… Og når han får inn ein fulltreffar, e det jo aldri hans feil…

Sjøl om han har fått 50 beskjedar om å sitta på rumpå og i ro…

Sånn generelt, har dei andre begynt å ta sine forhåndsregler. Og Han i Midten ende stort sett opp med ei sikkerhets sona på ett par meter, rundt seg…

 

Også e det detta forholdet mellom å vær Pappa og ein god mann for Kånå si og.. Det e ikkje lett å håndtera detta forholdet, uten å gå på ein smell, i ny og ne…

Som oftast, nærmast umuligt..

Som idag f.eks. , kor eg lista meg ut av huset, stille se kjettå.. Og suste mot byen og jobb i lykkelig viten om at avgangen fra heimen, hadde foregått på ett forholdsvis reglementert vis…

Ingen av ungane i flokken blei vekt og Kånå sov sin herlige skjønnhets søvn..

Eg satt på jobb, med ein god kopp kaffi og hadde akkurat funne roen itte å ha vært ute med ein hastetur og fått et øveblikk øve resten av dagen..

Når telefonen ringe skingrande…

Det e løye det kossen telefonen liksom har ein heilt aen lyd når Kånå ringe, i forhold te andre..

Det e akkurat se an vett, at nå e det best du svara om du ikkje vil gå på tidenes smell, på ein måte..

Så med dunkande hjarta svara eg på anropet fra øverste hold…

 

Å sei at det va ei tindrande glad Kåna i andre enden, ville nok vært å øvedriva ein smule.. Eg ville hellår sagt iskaldt beherska, om tonefallet, når hu lurte på om eg hadde nåke formeining om kor bilnøklane va..

Lynraskt, gjekk tankane te jakkelommå mi, og lika fort gjekk håndå ner i na..

I forhåpning om å finna ei tom lomma…

Sjølsagt, va ikkje lommå tom.. For der låg nøklane te bilen… Se Kånå sko kjøra ungane på skolen og i barnehagen med…

Altfor snart svara hu bare “Ok”, og la på røyret… Ellår trykka meg av, se me egentlig bør sei, nå te dags… Telefonrøyr,  det finnes nesten ikkje meir..

 

Så mens eg fyke rundt og levere varer idag.. Med nøklane te bilen i lommå…

Og lure på når det e trygt å kjøra heim, i ittemiddag..

 

Vil eg bare senda ut ein hyllest, te alle andre Pappa’er …

Rundtomkring i Norge’s land…

Med 3 ungar ellår meir, altfor mye utgifter og småsinte men kjekke Kåner…

 

I feel you guy’s …

=D