Denna helgå.. Då, ska eg jaggu meg få fart i bloggen.. Ja, då ska eg fader meg setta av tid te å skriva nåken skikkelig gode innlegg, oppdatera flittigt og væra aktive..
Også går det som det gjekk, alle dei andre helgene i det sista..
Eg får nesten ikkje ut ett einaste innlegg.. Dagane flyr avgårde så ett F16 fly på tokt.. Og det e såvidt eg klara å henga med i svingane..
Denna helgå f.eks, så sko me ha selskap for Kånå.. Hu e så “heldige” å ha bursdag rett før jul og seie alltid at eg trenge ikkje kjøpa bursdags presang, det holde med presang te jul..
” Joda.. Og det vokse sjølsagt hår på plastalina ..
Man tar bare det bokstavligt ein gang, før man på den harde måten lære at man absolutt burde kjøpt begge deler..
Kåna snakka ikkje te meg før julakvelden det året, og hadde eg ikkje lagt både Visakortet og sjel i julapresangen.. E det vel ein viss fare for at det hverken hadde blitt ein Flokk, eller blogg for den slags skyld..
At eg måtte leva på vann og brød i ett par månader ittepå, va vel egentlig verdt det.. Tjera vena meg..
Sjølsagt va det verdt det.. Kan skjønna ei ilter, kortlunta men stort sett snill Kåna og ein Flokk med minst 4 ungar.. Va akkurat det ein rutinert ungkar ønska seg for ca 15 år siå..
Ka du trur.. =D
Jaja.. Det mesta har ein tendens te å gå godt te slutt.. Det e ein øvegang, så far min alltid seie.. Han pleie å ha rett i det.. Nåke aent ville jo vært ulogisk..
Har ikkje han hatt rett, har man enten strøket med.. Eller ikkje kjøpt bursdags presang.. Forsåvidt nesten samme sak..
Men det e steikje meg travelt i denna førjuls tiå.. Med avslutningar i hytt og pine, handling av presangar og all slags anna førjuls pjatt man må te med..
Eg og Kånå va å handla preasangar te Flokken her for ei stund siå.. Og då begynte eg å lura litt på koffår eg egentlig va med på detta her..
For når Kånå fant nåke og viste det te meg.. Korpå eg gjerna nikka samtykkande at joda, den der va nok midt i blinken..
Så kikka Kånå på saken ein gang te, før hu rista på hovudet og la tingen på plass igjen.. Nåke så gjentok seg te det kjedsommeliga, før man itte ein helsikkens rundgang i butikken..
Plutselig endte opp med å kjøpa det man hadde kikka på først, alikavel …
Og på vei te kassen så veksla eg misunnelige blikk, fra andre fedre.. Så nettopp hadde starta på rundturen eg akkurat va ferdig med..
Kor eg med tynnslitte nerver, øvebelasta kropp og snart tom lommabok, kravla itte Kånå..
For eg har jo for lengst funnet ut koffår me mannfolk, absolutt ska vær med på detta.. Det e jo bare for å bæra varer og dra kortet.. Enkelt og greit..
Nåken mannfolk kan i lystigt lag, gjerna sei at de kosa seg med Kånå si, på dei her handleturane.. Men dei e enten 1 reis guttar så ikkje vett bedre, eller lystløgnerar.. Uten unntak..
Ingen fedre med meir enn 2 hjerneceller, klara å få nytelse ut av i lommabok med hål i, ei Kåna i ett blodigt shoppingmodus og springa halvmaraton på kjøpesenter i førjuls tiå…
” Det nekta eg å tro på…
Jaja.. For all del.. Man har jo dei stakkars nyforelska, så dilta håndholdande rundt med stjerner i augene sammen med si utkåra.. Men dei e forsåvidt unnskyldt, med at de meir eller mindre e å sjå på som sinnsyke i øyeblikket forseelsen blir utført..
” Te slutt vil man komma ut av psykosen..
Å innsjå ka mareritt man har blitt manipulert te å måtta væra med på, kvart år..
Og har endt opp med å bli ein av oss.. Oss mannfolk, med Kånår og gjerna ein Flokk.. Så med innbitt flakkande blikk, stålsatte nerver og rødglødande Visakort..
Trava rundt så nåken hjernedøde zombiar..
Itte våre kjære Gudinner av de Fortaptes Rike, så holde sjelå våras fanga i sine respektive jernhender..
Me vett alle at det e heilt andre “Julakvelder” enn akkurat denna eine, så står på spill..
Det gjekk nå egentlig veldig greit, sjølsagt kom me litt for seint.. Nåke aent ville jo vært urutinert.. Men det va ikkje så veldig mye for seint, bare nok te at det så svart ut, sånn angåande sitteplass..
Og siå det blei servert grøt og gløgg, hadde det vært greit å hatt plass med ett bord.. I siste liten fekk me plass ved bordet te ein anna familie, nåken koselige folk viste det seg.. Det e ikkje alltid man e så heldige..
Me kunne jo vært fulltallige, altså eg, Kånå og heile Flokken..
Jaja, sjøl om me kun hadde 50% av Flokken med oss, betyr det på ingen måte at all fare for kaos e over.. Eg har som nevnt tidligare, sagt at alt komme an på sammensetningen, og Han i Midten pluss Mini’en kan fort bli hektiskt..
Så både eg og Kånå hadde te ein viss grad litt nervøs spenning i kroppen..
Men det va heilt ubegrunna, for begge to oppførte seg eksemplarisk heila avslutningen.. Og som sagt, flaks for dei me kuppa bordet te.. Sjøl om eg trur det gjekk greit, me va ikkje så skrekkelig påtrengande så me pleie… Trur eg..
Itte ei strålande loddtrekning, kor me va så heldige og vant absolutt ingenting..
Så gjekk me te bilen igjen.. Eller det vil sei, eg gjekk ner litt i forveien.. For Mini’en begynte å bli trøtt og grinete og då e det bedre å væra føre var, enn etter snar.. Ittepå kan fort vær for seint.. Eg komme tebake te det..
Han i Midten hadde fått seg ei T-Skjorta og skuffelsen øve loddtragedien, hadde lagt seg.. Me sko innom søster te Kånå å henta dei resteranda 50% av Flokken, så hadde kosa seg der mens me va på avslutning..
Det blei ein liten disputt mellom Litlajentå og Han i Midten når me kjørte..
Han i Midten hadde krøpe bak på Litlajentå sin plass, og stukket av med Lucialyset hennas.. For det va jo hans.. Og han hadde forsåvidt rett i det, for 4-5 år siå.. Men nå hadde nå Litlajentå arva det
Det va Han i Midten ikkje enig i.. Men itte at Kånå hadde betrygga de om at det blei null Jul, om de ikkje ga seg.. Så roa de seg..
Endelig…For ein gangs skyld… Så hadde me klart å finna på nåke kjekt med kidsa.. Uten at ein eller aen sprø hendelse skjedde ut i fra det blå.. Fantastiskt vettu..
Tenkte eg for meg sjøl, mens eg rygga “Gliset” våras inn i gårdsplassen heima, og parkerte.. Og hadde nesten ikkje tenkt meg ferdig, før det smalt..
Litlajentå måtte tissa…
Og ikkje sånn “Hei.. eg må tissa..” .. Neida.. Meir sånn “EG MÅÅÅÅ sånn tissa .. NÅÅÅ!! … ”
Kånå fekk skyvd opp dørå bak, mens eg sprang opp trappå for å låsa opp dørå.. Og då komme Eldstemann å må tissa han og, på akkurat samme måten..
Hjølpe meg…
Det så skjedde videre har eg ikkje heilt klart for meg.. Men omtrent sånn se detta..
Litlajentå spratt opp og ner så ei fjellgeit på speed, i tissetrengthet på utetrappå.. Så eg hadde visst sagt te Eldstemann, at han fekk bare tissa i skogen.. For me har bare ett toalett..
Og mens eg streva med å låsa opp dørå, og får Litlajentå inn dørå og på do.. Fyke plutselig Kånå ner trappå og bort te Car-Porten.. For der ligge Eldstemann å hyla av smerte..
Herrreguuud..
Han hadde i mørknå og forbannelse øve at han måtte pissa ute.. Sprunget rett i planken eg har satt opp mellom 2 søyler og hengt postkassen på.. Tatt ein baklengs salto og fått seg ein durabelige Donald Kul i bakhåvet og endt med ein forslått rygg..
Tjera vena meg…
Han i Midten og Litlajentå har igjen begynt å krangla om detta hersens Lucia lyset..
Helsikke altså… Koffår feire de Lucia forresten.. Fortelle dei barnehageansatte ungane det ?? .. Eg håpa ikkje det..
Eg gir de klar beskjed om at nå e det nok, og sende de i seng..
Då har Mini’en plutselig tilta øve.. Når han blir øvetrøtt så blir han ikkje sløv og gjerna litt grinete.. Neeeida.. Då slår Turbo, Overdrive og Jetmotor’en inn på samma tiå, og alt e morosamt.. Absolutt alt…
Han fyke rundt i heimen så ein reinspikka Roadrunner fra tegnefilmen.. Den der strutslignande greiå vettu, kor man ikkje ser beinå når den springe..
Den eine fantaskapet itte det andra… Guuuudhjølpe meg…
Kånå komme rasande ner i fra loftet, men blikket og snakketøyet milna litt når hu ser ka eg strir med.. Der eg akkurat har fått hukka tak i bleiå te Mini’en, og klare å tippa han øve ende.. Heldigvis holdt tape’en på bleiå, og Mini’en har blitt nøytralisert…
Ein gang slapp tape’en med smekkfull bleia, det va ikkje vakkert..
Men ikkje så gale så den gangen når Kånå grabba Litlajentå ut av hendå på meg, før eg fekk advart hu.. Og sprengte ei diarebleia nett så ein vannballong, midt i trappå.. Eg glemme det aldri..
Men endelig hadde eg fanga Mini’en og losa han inn i sengå.. Kånå ga tebakemelding om at det tross alt, gjekk bra med Eldstemann.. Troligt bare ein Donald kul og litt forslått kropp…
Men e det ikkje typiskt da…
Endelig.. Så har me meir eller mindre krøpet oss gjennom ein dag, uten dei heilt store fadesene..
Men på målstreken… Ja, lika før me har fått alle heim og te sengs.. Så slår alle sluser seg opp og full baluba e ett faktum..
Igår va med ein tur i byen og kikka på Pepperkake byen, med ein påfølgande tur på Julamarknaden.. Eg å Kånå tenkte me sko kosa oss litt med Flokken, og komma i litt julastemning..
Og 3 søndag i advent leverte så det holdt..
Med ett strålande stabilt vestlandsk julavær, 10-12 grader, flau vind og ett tindrande duskregn man blir dassblaut av på bare 2 minutt..
Itte ein overraskande flott morgen, kor Flokken ikkje våkna te live før litt over 08:00.. Så gjekk det i ett med ein god frokost, stelling av ungar og klargjøring te bytur..
Alt i alt, så gjekk det så knirkfritt så det kunne gått, tatt i betraktning at det va oss det va snakk om..
I bilen på vei te byen satt eg å Kånå å kikka småfornøyd på kvarandre, og såg fram te litt herlige julekos med Flokken våras.. Sjøl om været ikkje va nåke aent enn mot normalt, så såg me lyst på det..
Men sjølsagt, når me foreldre endelig har fått hovudet over vannet, så ser me jo ikkje isfjellet så ligge å ulma under overflaten.. Og gjekk på den saftigaste smellen på lenge..
Me hadde kosa oss og kikka på alle dei flotte Pepperkakahusene, så stod utstilt før me fant ut at tiå va inne for å forflytta oss.. Og gå opp te Julamarknaden..
Regnet pøste ner når me gjekk ut fra Slakthuset, kor Pepperkakebyen stod utstillt..
Utenfor hadde de laga ein liten labyrint, med ein rutsjebane som endte på ein dassblaute palle.. Flokken vil absolutt ta denna, men me hadde jo ikkje akkurat kledd de itte forholdå..
Me sko jo bare kikka på Pepperkakebyen og Julamarknaden, ikkje hoppa i søleputtar og skli på våte rutsjebanar.. Men me kunne jo ikkje sei nei te Flokken, når et dusin med andre foreldre stod der og..
Foreldre så hadde kledd ungane sine og hadde paraply med seg..
Men te slutt måtte me jo bare gå, det e grenser for kor lenge me klara å være pedagogisk korrekte.. Å la Flokken få utfolda seg i litt fri lek, uten at me blanda oss inn..
Då gjekk sjølsagt alle sikringane te Litlajentå på ein gang, hu sko jo bare ein gang te.. Men det va tredje gangen hu sko det nå, og både eg å Kånå hadde fått nok av “siste gangen” lovnaden..
Hu sette seg på bakbeinå og hylte så ein stukken gris, om kor fæle foreldre me va..
Eg kan ikkje akkurat sei eg syntes synd på hu, men gudhjølpe meg for ein konsert.. Me trødde Mini’en i vognå, fekk hanka dei 2 eldste inn og tok “Mariah Carey” på fullt volum med oss ut porten..
Det varte ikkje så lenge, men ikkje før hu hadde stoppa så va Han i Midten igang..
Me hadde egenetlig “bestemt” at denna turen sko vær Pokemon fri, men i ett svakt øyeblikk hadde Kånå gått på ein glipp.. Og gitt Han i Midten telefonen sin nere på Slakthuset, så han kunne fanga litt Pokemon..
Han i Midten hadde sagt at Eldstemann fanga Pokemon med sin telefon, og då ville sjølsagt han og.. Med Kånå sin telefon, han får ikkje ha telefon endå.. Så Kånå hadde gitt itte, sjøl om hu va småforbanna for at Eldstemann hadde brøte avtalen..
Men Eldstemann blei jo kanon fornærma..
Koffår sko Han i Midten få lov, når ikkje han fekk.. Og alt forseint forstod Kånå at Han i Midten hadde rundlurt na.. Så sjølsagt måtte jo begge få lov då..
Tjera vena meg….
Hu hadde forsåvidt fått mobilen igjen, før me gjekk fra Slakthuset.. Men Eldstemann hadde oppdaga ein “sjelden” Pokemon, og då ville Han i Midten ha an tebake..
Kånå sa nei og Han i Midten sprakk…
Herrreguuud, for ein herlige kosetur… Kåna ga opp og me rusla ivertfall i tilsynelatande full harmoni, opp te Julamarknaden..
Dei to eldste forsvant, og Mini’en oppdaga karusellane.. Ein med masse forskjellige ting så gjekk i rundt, og ein med sånne koppar man snurre i rundt.. Og om rutsjebanen va våt, va dei her om muligt endå våtare..
Me prøvde å gå videre, men i fare for å dra imot oss all oppmerksomhet fra marknaden.. Siå Mariah Carey og Van Halen hadde kjørt igang med ein duett, så snudde me tvert om..
Men me måtte jo kjøpa billettar, og me hadde ikkje penger på oss..
Eg kikka irritert på Kånå og mumla ett eller anna, om at me kunne jo tatt ut når me gjekk forbi på veien opp.. Men fant fort ut av blikket så kom i retur, at enten gjekk eg rett i Bodå eller så sprang eg i minibanken og tok ut kontanter.. Nå..
Som sagt så gjort, hundrelappane blei spytta ut og eg spurta opp igjen.. Fekk kjøpt ett par billettar og stilte oss i kø.. Der klara eg å lira utav meg ett par meiningar om Kånå sin slepphendhet, angåande Pokemon greiene..
Men enda kun opp med ei endå hissiagare Kåna, å eg rykka sporenstreks rett fram te Rådhusplassen.. Bokstavlig talt..
Eg forstod at ett skeivt ord te nå, betydde strake veien lukst i Bodå.. Eg snudde meg heller, fiska fram mobilen og knipsa nåken bilder av “gladlaksane” i karusellen..
I striregnet hadde Mini’en paradoksalt nok, satt seg oppi ein båt.. Litlajentå på ei svana i alle regnbuens fargar.. Og itte å sett litt på dei 2 sjarmørane så kosa seg glugg ihjel, blei både eg og Kånå i bittelitt bedre humør..
Når karusellen va ferdig traff me på dei 2 eldste, og fant ut me sko ta ett bilde av de.. Det va ein sånn stand med ein plakat de stappa hovudene inn i, med julamønster..
Men akkurat når Kånå sko te å knipsa bildet, va telefonen hennas tom for strøm.. Sannsynligvis itte ein heseblesande Pokemon jakt, med Han i Midten..
Så sjølsagt ikkje ville bli avbilda, når han forstod at mobilen va tom for strøm..
Altså, eg hadde jo fått foto oppdraget, siå Kånå ikkje hadde meir batteri.. Det va det han blei pissesur for, og blånekta å vær med på ett koselig familie bilde.. Siå ha ikkje kunne fanga meir Pokemon nå..
Typiskt..
Så nå va han i toppform, igjen.. Og når Eldstemann lika ittepå fiska opp sin mobil, bruste Han i Midten kraftigt med fjærå.. Detta va jo brutalt urettferdig, Eldstemann kunne jo ikkje få lov når han ikkje hadde mulighet..
Svarte salte bananer, og sirup i suppå.. Snakka om Deja Vu..
Kånå va på randen av raserianfall og eg holdt på å konfiskera alt så hette mobiltelefonar, for å kasta de i fontenå.. Heile koseturen te byen, holdt på å bli ein farse uten like..
Det e heilt utroligt kossen dei her små, kan på ett uvirkelig vis snu ein nåkenlunde flott dag.. Om te ett durabeligt mareritt uten like, kan me liksom ikkje gå nåken plass uten at ragnarokk ligge å vente rundt kvar ein sving.. ??
For all del, me kunne jo bare latt de ta heilt av, og ikkje brydd oss..
Mens Flokken sprang villmann rundtomkringfallera, og raserte heile Julamarknaden på Rådhusplassen.. Men tjera vena meg, me har jo litt sunt folkavett innabords..
Om ikkje me syns at alt ska vær pedagogisk korrekt, har me tross alt grenser de må forholda seg te.. Det e bare det at nåken ganger, så e det totalt umuligt å klara å komma seg ovanpå..
Når heila “isfjellet” under overflatå, komme te synet på ein gang..
Det va bare å innsjå at detta va ein av dei dagana, ein opp ner isfjell dag.. Så me pakka i sammen Kidsa, og sette snuten strake veien mot bilen..
15 – 20 minutt med harmonisk julekosetur nere på Pepperkakebyen, va alt me klarte å få te idag..
Men for all del.. Det e ikkja så steikje gale det, om man tenke seg om sånn i ittetid.. Ein gang gjekk det rett i dass på Amanda senteret itte 5 minutt, når me ikkje ga itte å gikk på McDonalds med ein gang..
Eller den gangen når me sko rusla ein tur i byen ein flott sumar dag, men ikkje kom oss ut av bilen eingang.. Før Flokken va i full borgarkrig i baksetene, og mekling ikkje førte nåken vei..
Så tross alt.. Så lova det godt før me ska feira jul hos Svigers i år.. Kanskje klara me å holda fasaden i ein halv time – time då.. ? ..
Det e ikkje godt å sei, aent enn at livligt.. Det blir det garantert..
Vil eg tru…
Ein ting e ivertfall sikkert.. Om eg ikkje har vært så aktive her på bloggen, i det sista..
Me e fortsatt “still going strong” her i i heimen..
Han i Midten har som nevnt i ett tidligare innlegg begynt på karate, og for omtrent 2 uker siden va det gradering te nytt belte.. Nåke han hadde gått og “grugleda” seg te i ei litå stund..
Han har gått inn for akkurat denna her aktiviteten, med stor entusiasme for og sei det mildt..
Men, det e ganske så forståeligt og, for han e ein liten skrue denna guten her. Og me har prøvd litt andre aktiviteter med vekslande hell, som trampett og fotball..
Trampett gjekk egentlig ganske så greit, i og med at det og e ein meir individuell sport enn f.eks fotball.. Men det hadde sine utfordringer, med tendenser te litt kødannelse som igjen ga grobunn for litt spilopper av ein annen verden..
Og e det nåke våre ungar kan, så e det spillopper.. Så te de grader og Han i Midten e ikkje nåke unntak..
Og i fotball som då e ein lagidrett, der fant han aldri heilt roen.. Enten om det va trening eller kamp, så klarte aldri guten og vær akkurat der han burde vær.. Enten konsentrert med øvelsen de sko gjør.. På den plassen han fikk beskjed å spilla.. Eller holda seg ved trenaren når han va på innbyttar benken..
Neida, enten så va han fullt opptatt med å turna på trening enn å følga med på ka trenaren sa.. Springa rundt i skogen istedet for å stå klar på sidelinjå.. Og på banen fant han aldri heilt ut av ka han sko gjør..
Men men, sjøl om det va tungt for Fatter’n sitt gamle fotball hjerta, va det bare å innse at fotball ikkje va for denna guten..
Fotball e faktisk ikkje nåke så passa for alle..
Derfor va det med stor spenning eg, Kånå og Flokken møtte opp på Hemningstad bydelshus for å bivåna graderingen.. Me hadde jo ikkje fått med oss treningane, siå Kånå va på barnadans med Litlajentå og eg stort sett va opptatt i lekerommet med Mini’en når Han i Midten trente..
Så me hadde absolutt ingen anelse om kossen detta kom te å enda..
For all del, trenaren hadde bare kommen med goe ord om guten, itte treningane.. Så me va ikkje heilt ute i det blå, om kossen detta sko komma te å foregå.. Men sjølsagt va me veldig spente på ka Han i Midten hadde lært, og kossen han kom te å klara seg..
Og det kom nærmast ein åpenbaring bare itte nåken minuttar, og Kånå klarte ikkje å snakka om nåke anna heile kvelden ittepå.. For før de sette igang med øvelsar, så sette de seg ner på golvet for å gjør seg klar..
Det e sikkert ett ord for detta, men eg har ikkje heilt fått det med meg ennå..
Men de satt altså på knærnå med armane inntil kroppen, før trenaren ga ein kommando og alle sammen lukka øyenene.. Til og med Han i Midten.. I nåke seg for oss opplevdes som ein evighet, men i “real time” kun va ett lite minutt..
Tenka seg te.. Han i Midten sitta stille uten Ipad, Tv eller andre lignande ting.. Det va heilt utroligt…
Etter denna uvirkelige seansen så sette de igang med å visa alle øvelsane de hadde gått gjennom og lært, på treningane te nå.. Og det va heilt fantastisk å se kor konsentrert alle sammen va. Og spesielt vår egen energibomba som stod konsentrert, og gjorde dei øvelsane de sko gjør..
Me blei jaggu meg skikkelig overraska øve kor flink te å følga med, å gjør dei øvelsane de sko guten vår va..
Mini’en, så satt med Kånå va og heilt klart imponert.. Der han skyggeboksa og herma itte ungane på golvet.. Det ser ut som om han og e ein potensiell utøvar av akkurat denna aktiviteten, så ivrige så han va..
Når de hadde gått gjennom alle øvelsane så tok trenaren ordet, og forklarte at nå va tiden for å gradera kommen.. Og måten det blei utført på va og ein skikkelig fin opplevelse.. Først så fekk alle sammen beskjed om å ta av dei gamle beltene, for så å legga de ned på gulvet foran seg..
Der etter blei de sendt ut på gangen for å venta litt, mens trenerane fant fram dei nye beltene og diplom..
Man sko jo trudd at detta ville utløysa ett skikkelig haraball, men jaggu meg gjekk det meir eller mindre ganske så roligt for seg.. Både når de gjekk ut og når de kom inn..
Alle sammen stilte seg opp bak sitt gamle belte og venta, før trenaren gjekk rundt og knytta det nya beltet på de.. En etter en og utleverte ett diplom te kvar..
Det va ein fin opplevelse og få vær med på detta, og man kunne formeligt sjå stoltheten så lyste ut av augene te ungane..
Ei stund fylt med verdighet, tradisjon og stolthet..
Me har aldri opplevd Han i Midten så i harmoni med seg sjøl, så han va akkurat på denna graderingå.. Og det va ikkje langt ifra at det dukka opp nåken tårer i augene, når guten va ferdig og stod så stolt med nytt belte og diplom som bevis ..
Det e ingen tvil om at detta e nåke så passa midt i blinken, for denna guten vår så e så full av energi.. Og han gleda seg ikkje mindre heller, te treningå kvar tirsdag..
Noen barn passa inn i lagsport, mens andre passa bedre i meir individuelle idretter.. Sånn e det bare..
Og i Karmsund Kyokushin Karateklubb e det virkelig fokus på at ungane ska trivest og ha det gøy men og læra seg disiplin, sjølbeherskelse og få mestringsfølelsen..
Eg trur den e nåke av det viktigaste.. Mestringsfølelsen..
For den kan fort utebli i ein lagsport, kor man gjerna ikkje får det til eller ikkje heilt forstår.. Mens i karate på detta nivået, kan alle få ein slags mestringsfølelse og kjenna litt på at de oppnår ett resultat..
Det trur eg e viktigt for barn.. Eller, det vett eg e viktigt for barn.. Kuå må huska den har vært kalv..
Så tusen takk te Karmsund Kyokushin Karateklubb og Kjell Håkon Falch, så tipsa oss om akkurat denna greiå.. For oss har denna idretten vært midt i blinken, for ei energibomba av dimensjonar.. Så absolutt trenge å føla litt på at han mestra ein ting..
Og te slutt her, komme det ein liten bildebonanza fra graderingen..
Av alle dei flinke ungane så har stått på og trent, siå rett etter sumaren..
// Innlegg i Samarbeid med Karmsund Kyokushin Karateklubb
Eg fant ikkje nåke bilde så liksom illustrerte akkurat det så står i teksten, så då la eg bare inn Julakortet våras for i år… =D
Det nærma seg jul med store skritt når kalenderane har blitt spretta, adventslysene har blitt fyrt opp og Kånå har gått inn i ein sånn trance lignande julemodus..
Det e ivertfall ikkje langt ifra at det kan vær ein fullgod beskrivelse, av Kånå sin glede øve jul og alt så følge med.. Eg derimot, har nok vært ein smule meir avbalansert te heila greiå med jul.. Det e ikkje det at eg ikkje gleda meg, for all del..
Men itte 12 år som distribusjons sjåfør i Haugesund sentrum fra ’95 te ’07, med juladekorasjoner, julamusikk og nissefigurar i alle former øve alt. Mens man kjørte villmann gjennom gatene for å få levert varene te butikkane, varer som de helste sko hatt for 2 uker siden..
Så e det gjerna ikkje nåke overraskelse at eg som oftast va i overkant metta av jul, lenge før juleaftå..
Det va liksom ikkje nåke pusterom og få heller, når man kjørte sentrum i julå. Man kjørte 20m så stopp og levera, 20-30 m te så stopp og levera, mens man brøyta seg vei gjennom folkahavet av julahandlande mennesker..
Så trengte seg fram overalt, som ein fryktinngytande flokk med zombier..
Innimellom fekk man seg ein “langtur” øve Risøybruå og inn på Aibel og rakk 10 inn og utpust.. Og fekk tuta når eg passerte vinduet te svigerfar, og såg at bowlingkulå blei bytta ut med to smått forvirra auger øve ein streng bart..
“Så spratt ut av “jobbsøvnens” umistelige favn..
Det tok ei stund før svigerfar huska kossen lastebilen min såg ut, sjøl om an va “bittelitt” profilert, på ein måte..
Det sto jo Linjegods meir eller mindre rundtomkring heile bilen..
Jaja, ein liten digresjon der.. Men denna avmaktslause følelsen for julå, den kom seg litt når eg slutta å kjøra sentrum.. Og ikkje fekk detta eviga julamaset trødd i trynet gjennom heile arbeidsdagen.. Men heller litt meir periodevis, alt itte ka ruta eg kjørte..
Men julastresset fra dei 12 årå satt godt igjen i kropp og sjel, sånne høgt traumatiske inntrykk påført øve lang tid e vanskelige å bli kvitt i ein håndvending..
Altså, eg e jo oppvokst i ein heim kor me omfavna julå, og storkoste oss i akkurat denna høgtiå.. Og eg har masse gode minner fra allsang med familien, besteforeldre og onklar og tanter mens me valsa rundt julatreet og alt det så følge med julå..
“Så det e ikkje det at eg ikkje lika jul, det har vel heller vært meir at eg blei ein smule lei av alt hurlumheien rundt..
Men så traff eg Kånå.. Så va i stikk motsatt ende av skalaen, av det å gleda seg te jul.. Det tok jo heilt av når hu sko pynta te jul, i første leiligheten me kjøpte sammen.
Man måtte formeligt slåss seg både inn og ut av stuå, gjennom jungelen av julapynt..
Og i årå som har følgt etter det, har eg opplevd mangt og mye sammen med Kånå.. Som har fått denna avmaktslausheten te å forsvinna inn i skyggenes dal, og latt julå komma fram på sin rettvise måte igjen..
For å ikkje glemma alle slags små hverdagsøyeblikk, så bare i seg sjøl har slått ein spiker inn i denna avmaktsfølelsen. Og nærmast tvunget meg te å tenka annerledes på kor kjekk førjulstiå e..
F.eks når man på ett kjøpesenter før jul, ende opp i fosterstilling på gulvet. Fordi man trudde at 3 års trasset bare va nåke andre foreldre sleit med..
Sånn at man i god tro bøyde seg pedagogisk korrekt ner i kneståande, for å irettesetta sin mildt sagt infernalsk sinte sønn.. Så ikkje har tenkt å venta te jul, for å sjå om han får det han ønske seg, men heller vil ha det nå..
“Då fortelle man barnet i roligt og beherska tonefall, at nå får poden bare vær stille og venta te juleaftå..
Så ende Fatter’n opp med ett realt ballespark, så Bjelleklang ule over heila senteret.. Og huske for evigt og alltid at man aldri, ALDRI blottlegge seg sånn for ett kruttsint barn igjen.. Pedagogisk korrekt liksom, joda..
Eller den gangen Kånå hadde store planer om kossen åpning av pakker sko foregå, med fint opplesning av kim, ka og kor så alle huska og fekk med seg ka man fekk av kim og koffår, og lignande..
Sånn at det blei ei skikkelig koselig jul, med rolig oppakking av gaver, litt lett applaus og tusen takk i opp og mente..
Men… Så i stedet ente opp med tidenes gaveoppakking kalas, kor gaver føyk i hytt og pine, Flokken gjekk nærmast amok og Mini’en ei litå stund va “missing in action” men heldigvis blei funnen oppi ein pose med brukt julapapir.. Gudskjelov…
Og for all del.. Eg kan jo ikkje komma foruten den julå når mor mi tok ein trippel salto med skru, når hu bar inn Dronning Maud puddingen te kaffien..
“Tjera vena meg, og himmelens hærskare…
Hu kom seilande inn i stuå med ei pudding skål i kvar hånd, men hekta foten fast i ein julapakke tråd så låg på golvet..
Gjekk inn i ein spinn og mista balansen, så Dronning Maud pudding skålene fauk te værs.. Mens hu mor gjekk ner med flagget te topps..
Heldigvis landa skålene på nåke mjukt og rett vei så desserten va redda.. Ja, begge to.. Den eina oppe i eskå vår med sengatøy me fikk te jul, og den andra på ett pledd..
Men hu mor stakkar, hu endte opp med ei forslått kneskål og gjekk resten av kvelden på krykker..
Lika itte denna episoden, altså på samma juleaftå.. Og ganske så sikkert fordi hu va mildt sagt forskrekka øve piruetten te hu Farmor, så tok jaggu meg Litlajentå ett svalestup og..
“Og besvimte rett foran nasen for oss..
Heldigvis så kom hu seg fort itte sjokket, både Litlajentå og hu Farmor.. Ein ting e ivertfall heilt sikkert, det blir stort sett livligt kor enn me feire jul.. Av ein eller anna merkelig grunn…
Så nå… Itte at eg å Kånå har vært sammen i sikkert 14-15 år, sånn ca.. 4 galne ungar har me fått sammen, og mange juleafter har me feirt ilag..
Så kjenne eg nesten at julastemningå e på vei, altså..
Hjølpe meg.. All avmaktsfølelse for jul e nærmast forsvunnen, og i år har eg til og med kjøpt litt lys te å pynta huset.. Det e det galnaste vettu..
“Så blir det jaggu meg snart jul i år og… Vil eg tru…
