Dømmekraften e fordufta som sumarveret på vestlandlet og man ende opp med å pissa i blomsterpottå, synet e lika diffust så naboen sitt va, når han prøvde forgjeves å få nøkkelen i låsen, itte Liverpool vant Champions League i 2005.
Og hørselen e øvedøyvd av 10 000 kjerkeklokker så ringe inn julå..
Omtrent samme følelsen slo meg igår, itte 1,5 døgn på jobb, ei små ilter Kåna på telefonen på vei heim og ein spinnvill tur på Amanda Senteret med tilhørande McDonalds besøk med Kånå og Flokken…
Eg gjekk på jobb iforgårs med ein nåkenlunde visshet om ka så sko foregå, men omtrent alt av planer blei snudd på hovudet i ein fei. Ein ny samarbeidspartner hadde plutselig 2 oppdrag på rappen…
Så først blei det ein liten svipptur te Erfjord med halvfull bil, så strake veien tebake og lasta fullt lass te Bergen…
For å vara best forberedt te neste dags utfordringar, kjørte eg opp samme kveld og sov i bilen… Og lossa tidlig om morgenen …
Eldstemann meinte det va masse “sjeldne” Pokemon’s i Bergen og ga meg ett oppdrag..
Så når eg hadde funnet ein dugelig plass å sova. Så va det rett ut på Pokemon jakt…
Tjera vena meg…
Eg trudde me hadde unngått detta Pokemon hysteriet og va “in the clear” …
Men tydligvis ikkje…
I ett pressa øyeblikk kor forstanden sannsynligvis har vore borte vekk, har de snodd oss rundt lillefingen og fått det installert..
Eg kan ikkje akkurat sei eg følte meg særlig smart, der eg rusla rundt å kasta virtuelle Pokemon baller i hytt og pine…
Men jaggu meg hadde eg klart å fanga ett par Eldstemann va storfornøyd med, når eg småflau tusla mot bilen igjen…
” Til og med ein “sjelden” ein…
Så då fekk det heller vara om folk trudde eg va ein forvokst Pokemon nerd i voksne sko… Alt for ein fornøyd gut i heimen..
På vei heimøve dagen ittepå, kom utfordringane som perler på ei snor…
Ein turbo havarerte på ein av dei andre bilane, overflod av varer på terminalen og ei småstressa Kåna frekventerte stabilt på telefonen..
” Allerede før eg for avgårde te Bergen hadde eg forsåvidt fått ein forsmak på smellane så låg forut..
For denna turen te Bergen kom såpassa tett på Erfjord jobben , at eg rakk bare ein kjapp tur heimom.
For å henta sengatøy te køyå og litt toalettsaker…
Eg pakka kjapt i hopa det aller nødvendigaste og jogga ner te lastebilen, trødde sengatøyet inn i førarsetet og la toalettveskå opp dekket…
Jumpa inn i bilen og la ett stretch laken på madrasså, danderte resten av sengatøyet fint oppå og kikka stolt på resultatet..
Før eg sette meg bak rattet, vinka te Kånå og Flokken og kjørte øve ein “hump…”
” Svarte salte bananer….
Toalett veskå låg så ei pannekaka igjen bak lastebilen, itte 19,5 tonn hadde passert øve na…
For sikkerhets skyld, stoppa eg ikkje før bakakslingen hadde maltraktert innholdet..
Hårvoks, deodoranten, tannkremen og Aqua di Gio luktå mi, va kverna i sammen te ei ugjennkjennelig smørja…
Eldstemann ringte meg på kvelden for å minna meg på Pokemon jaktå, og beklagde seg øve stakkars Fatter’n så hadde ødelagt toalettveskå si…
Men kunne melda at det nå ivertfall lukta godt, når han gjekk med bosset….
Eg humra å lo litt for meg sjøl, når eg te slutt suste heimover mot Kånå og Flokken, igår… Og tenkte på idiotien.
Jaja, det kan vel ikkje bli verre nå minnast eg, at eg avslutta tankerekkå med..
Men sjølsagt tok eg feil…
Såpasssa burde eg jo egentlig ha erfart te nå, at i vårt hus komme smellane susane i mot oss, stabilt, uventa og mot normalt ..
Kånå va mildt irritert når eg måtte ta ein kjapp tur, ut te Veavåg med ett lass før eg kom heim..
” Så eg bestakk na med ein tur te Amanda Senteret…
Itte å ha blitt hekta på House of Cards, har eg forstått at forhandling e ein kunst…
Likaså bestikkelser, utpressing og andre finurlige virkemidler for å enten vinna fram i ein sak ellår bedriva skadebegrensning av ein annen …
Og det starta egentlig som ein draum. Turen te byen gjekk i likaste laget, dei to minste sovna og dei to eldste satt fordypa i kvar sin skjerm..
Når me entra Amanda sov Mini’en fortsatt, så me trilla an rundt ein liten runde før me fant McDonalds og bestilte middag…
Mens me vente på maten fanga dei to eldste Pokemon.. Eldstemann kom styrtande inn med ett saligt glis om kjeften..
Han hadde fått tak i Pikachu, ellår “Pizzatjuven” så far min seie.. Han i Midten hadde fått tekniske problemer og va sur så ei sitron..
Før Eldsteman i skadefrydens dårlige samvittighet, hjalp han igang igjen…
Litlajentå og Mini’en så endelig hadde våkna, gjekk i skytteltrafikk mellom lekerommet og ballonguttaket..
Hadde de hatt Helium i dei ballongane trur eg me av og te hadde letta.. Litlajentå e flink, hu hente te alle.. Til og med meg og Kånå…
Av og te ser me nærmast at så dei ballongselgerane på 17 Mai, når me går ut det ifra.. Hjølpe meg….
Maten blei fortært og nok ein runde på Amanda venta..
Kånå sko ha valuta for pengene…
Eller ivertfall for forslaget mitt om å gå og kikka litt… Hu va vel ganske innforstått med, at det va ett blidgjøringsmiddel fra mi sia og utnytta kvart eit sekund ..
Men itte ett lite kvarters “roundabout” inne på senteret, fant til og med hu ut at nok va nok, for i dag…
Dei to eldste hadde havna i ein liten disputt, igjen … Mobilen te Kånå gjekk i bakken, og Han i Midten skyldte på Eldstemann..
Eldstemann hadde sjølsagt ikkje gjort nåkenting…
” Men telefonane blei konfiskert og utgangen lokalisert…
Når Kånå uten innvendingar, finne ut at nok e nok… Då e det gale…
Hu forlate ikkje ett kjøpesenter uten plausibel grunn… Det e ivertfall heilt sikkert…
Itte ein tirade øve kor fæle foreldre me va, på vei te bilen blei telefonane utdelt igjen… Med lovnad om bot og bedring, og litt håp om ro og fred på veien heim…
Eg måtte handla litt forbruksvarer te bilen på Jula, olja og frostvæska…
Og då ville Eldstemann nerom Leo’s Lekeland, det va visst ett Pokestop der.. Så sjølsagt kjørte me ner uten å tenkja oss om.
” Då sko dei to minste inn på Leo’s..
Herreguuud…
Dømmekraften va heilt klart på nedadgående kurve og man kunne jo bli eitrande forbanna på seg sjøl..
For å ikkje tenka lengre enn pannebrusken..
Det endte med full konsert fra dei to minste, når me kjørte videre uten at deiras ønske blei innvilga…
Igjen va me nominert te Verdens Verste Foreldre, fra 50 % av Flokken…
Gudbevaremegvel….
Eg nappa ner Dvd-Skjermen i taket og slengte på ein film, itte 5-6 minutt begynte konserten og avta.
Dei to eldste va i full Pokemon fyr.. Så me måtte innom Haralds støttå for å fylla opp med Pokemon baller..
Det va visst ett sånt Pokestop der og.. Jippi..
Halveis på heimveien blei mobilen konfiskert fra Han i Midten igjen, Kånå måtte ha an sjøl litt. Og det va full diskusjon om ett eller anna igjen..
Det va jo sterkt urettferdig, siå Eldstemann fortsatt fekk spilla på sin mobil..
Men at han kunne slå av spillet på sin, i solidaritet med sin yngre bror hadde han absolutt ingen forståelse for…
” Full konsert igjen…
Eg kikka på Kånå, hu kikka på meg…
Og eg forstod ufattelig godt, at hu hadde vært mildt irritert øve min seine heimkomst idag…
Hvis detta hadde vært gjennomgangsmelodien tidligare på dagen …
Men me kunne ikkja anna enn å flira begge to…
Det e jo som det alltid blir, med oss på tur… Om det e ein liten tur te byen, ferietur te Danmark eller flyturar te syden…
Det blir generelt sett ett heidundrande kaos fra ein annen verden, nærmast uansett…
Så me endte opp i krampelatter begge to, der me satt…
Med Dvd’en på full guff, to kranglefanter så diskuterte Pokemon og to iltre småtasser, så hysja både på oss og dei to eldste for de kunne ikkje høyra filmen…
Galskapen va komplett..
Og når me parkerte i gården heima, fekk lossa Flokken og rusla inn dørå…
Så va det med ein sjanglande gange, eit mildt sagt diffust syn og full kjerkeklokke konsert i øyregangane…
Og mens eg tenkte på Naboen, Champions League og ei maltraktert toalettveska …
Så slo det meg at i år…. Ja, i år … Då e det vårt år… Endelig…
Detta året … Då vinne Liverpool Premier League, Kånå å eg får skikk på Flokken og all motgang blir snudd te medgang…
I år snur det…
Før eg kollapsa i sofaen og vakna med nakkesleng, ein sovande arm og i meir eller mindre komatøs tilstand rusla i loppekassen…
For det kan jo vær… At miraklenes tid ikkje e forbi…
Helsikke… Eg lika å synga med i bilen når man høyre ein godsang på radioen.. Så når man midt i refrenget blir avbrutt på den måten……
Då skvette man jaggu ein smule i setet..
Spesielt når volumet ikkje akkurat e på lavt nivå… A-ha må spelast og syngast høgt… Heilt klart… ????
Eg vil tru forrige mann så kjørte denna bilen, muligens har vært i øvekant engstelig for å øvestiga fartsgrenså..
For Navi’en va innstillt på å skrika ut om man va bittelitt over grenså.. På engelsk..
Ikkje det at eg e nåke notorisk råkjørar, men det blei ganske irriterande kvar gang eg bikka 52-53 i 50 sonen..
Så itte litt frenetisk trykking i blindå, fekk eg te slutt slått det av.. Uten at eg heilt vett kossen..
Å bli avbrutt midt i ein “klokkeklar” falsett på Stay on These Roads, av A-ha avgjorde den saken..
Kånå e forsåvidt ikkje enig i den beskrivelsen, vil eg tru.. Min “Klokkeklare Falsett” …
For det e ikkje få ganger hu har stønna ut ett forskrekka “Ååneeeei.”, når Morten Harket’s fløyelsmjuke vokal har strømma ut av høytalerene i bilen..
Flokken og forsåvidt, men ikkje så kjapt så Kånå.. Kånå vett ka så komme, men for Flokken slår det stort sett inn i refrenget..
Fattern’s skingrande vokal oppå ett plettfritt komp, e som firkanta hjul på ein bil… Det høyre ikkje samen.
Kånå har egentlig lagt ner veto om synging fra meg i bilen, men det glemme eg ut heila tiå…Det e forsåvidt ikkje så merkelig.. Mangen timar aleina på landeveiens uransaklige veier, kan gjerna ha gitt ein “liten” dose for mye tro på egne vokale evner.
Eg blei vel egentlig smertelig klar øve det sjøl ein gang, uten at Kånå trengte sei det te meg..
Når eg for nåken år siå, på ein strålande sumar dag, lykkelig kaukande med på Tom Petty’s “Free Fallin” i hyttå … Kjørte nerøve mot Coop’en i Føresvik, på Bokn..
Med vinduene på vidt gap runda eg butikken, og rygga meg te varemottaket.
Vridde rundt svitsen. stoppa maskineriet og hoppa ut av hyttå, mens eg fortsatt sang på refrenget…
” Cause I’m Freeeeeee…. Free Fååååållin…
Eg rusla bakøve mot liften og hadde forsåvidt slutta å synga nå. Varemottaket stod oppe og to stykk Coop ansatte, stod utforbi og mysa mot himmelen…
” Eg ser ikkje nåken måker eg… Seie hu eina..
” Jommen, eg høyrte di jo nettopp… Va eit helsikkens bråk her ute… Svarte hu andra… Med glimt i auga..
” De blei sikkert skremt av lastebilen.. Konkluderte hu førsta, med eit flir om kjeften…
Eg snudde meg å kikka oppøve eg og, før det slo inn så ei ildglo i magen… Det va meg de snakka om…
Eg passa på å ha vinduene igjen, itte den episoden…
Og Kånå har forsåvidt rett, eg synge så ei Kråka i stemmeskifte. Men det pleie stort sett ikkje vær te nåke hinder..
Spesielt ikkje itte ett par “mannabrus”..
Eg og Kånå, fest og ett karaokeanlegg, det e Kånå sitt største mareritt.. Då har hu ein tendens te å gjemma seg blant festdeltakerane, og gjør så hu ikkje kjenne meg…
Og e “Angels” av Robbie Williams på spillelistå, trur eg hu aller mest vil forsvinna fra jordens overflate…
Ein gang måtte hu ta meg te siå, for å gi beskjed at kanskje folk sko få hørra ein aen sang nå, eller ivertfall slippa andre te. Kor eg sjølsagt repliserte med å fyra igang “Free Fallin”, og hu tok taxi te byen…
Eller når eg va hekta på Hoobastank sin “The Reason”. Og sang te alle døgnets tider, på Singstar… Te slutt gjemte hu mikrofonane, itte eg hadde vekka Han i Midten når han va baby, for fjerde gang ein sein laurdags kveld..
Eg moste forsåvidt ein garva musikar i duell på den sangen og, ikkje fordi eg kunne synga bedre enn han.. Meir fordi eg viste kossen Singstar funka…
An masa om rematch, men det e viktig å gi seg mens man e på topp.. Heilt klart…
Lura på om eg ska finna fram Singstar greiene ikveld, forresten…
E lenge siå sist nå…
Kan jo vær Kånå har glemt koffer hu har lagt det vekk…
Mini’en har koksa og Han i Midten sitte oppe og spille Wii, omsider..
Det va nemlig ikkje ett brukbart batteri å oppdriva i heimen og kontrollen te Wii’en va dø, så Kånå kjørte ner på butikken for å handla, litt tidlagare ikveld ..
Itte ei stund komme hu heim igjen, og Han i Midten komme hoppande for å henta batteriene..
Kånå lossa handleposen på kjøkken benken, men ingen batterier komme ut av… Eg satt i sofa’en akkurat då, og kikka på Thomas toget med Mini’en…
Me satt forsåvidt meir eller mindre i vår egen verden.. Mini’en dypt konsentrert i handlingen, og eg i min egen lille “fortreng Thomas toget” univers…
Eg klara ikkje å forstå ka så e fascinerande med detta toget… Og igjen, ein av dei mest irriterande intro musikk snuttane så finnes. Duuu duttu dutt dadu… Herregud..
Man kan jo bli nervevrak av mindre.. På øya Sodor kjører Thomas toget rundt… bla bla bla…. Snakka om skvip altså, men uansett… Mini’en lika det, og sitte som oftast i ro som nå, når det komme på..
Men plutselig skvatt me himmelhøgt te vers, både eg og Mini’en…
” ÅHHHH… KOR e batteriene DAAAA..!!!??? .. Kvine Kånå…
Gudhjølpe meg og herrens hærskare… Duttudutt musikken te Thomas toget kombinert med irritabelt Kåne utbrudd, det e absolutt ingenting å spøka med…
Både eg og Mini’en skvatt sånn te, at ett par sekund i vektløs tilstand slo inn… Før me lande vettskremt i sofa’en igjen…
Kånå spurta ut dørene … Grand Voyager’en tok ein håndbrekk sladd ut av innkjørslen og spant oppøve veien, så blårøyken sto itte an.. Og ikkje fra eksosen…
Petter Solberg hadde ikkje klart det der ein gang… Med ein småsleten Grand Voyager…
Mini’en kikka på meg, Han i Midten sto så ett spørsmålstegn i gangen og eg satt og lurte på kor lenge Grand Voyager’en kom te å overleva… Med Kånå bak rattet…
” Eg trur mamma glemte å kjøpa batterier… Komme det i fra Han i Midten…
” Jaaa, djemt å søpa battejier.. Seie ekkoet…
Jojo, sikkert tenkte eg… Men man spinne vel ikkje sundt halve bilen, for det… !?
Men Kånå hadde ikkje glemt å kjøpa de, hu hadde vist ikkje fått de opp i posen.. Forklara hu, itte hu kom skjeinande ner øve innkjørslen igjen..
Og eg hadde lurt på koffår hu “misbrukte” Grand Voyager’en på det viset.. Huska hu ikkje at eg hadde gitt na beskjed om å behandla “vidunderet” våras, med ytterst varsomhet..
Så kanskje hadde me an i fleire år…
” Ska me ha det “vraket” i fleire år…??? .. Hadde hu utbrøte då..
Eg mistenkte egentlig sterkt, itte at Litlajentå hadde rapportert inn fleire ganger om at “gliset” lagde løgne lydar, når mamma va ute og kjørte…
At Kånå gjorde det hu kunna for å snarast mulig ta livet, av detta Metallic-Grønna gliset med lyse brunt interiør, så hu hata så pesten..
Jaja, hu hadde altså ikkje fått batteriene oppi posen i butikken, Men betalt for de hadde hu gjort… Det va det så irriterte na mest, trur eg..
Hadde hu glemt å kjøpa, hadde hu glatt bare sendt meg ner igjen…
Men her hadde hu blitt utsatt for tjuveri, svindel og bedrageri, meir eller mindre ifølge hu… For batteriene låg ikkje i kassen når hu kom ner.. Så nåken hadde tydligvis tatt de..
Hu fekk nye av hu i kassen, uten problemer siå hu hadde kvitteringen… Men ikkje uten å legga ut om kor lite folk gjorde seg te fant for …
Istedet for fint å sei ifra at nåken hadde glemt de, og gi de te dei i kassen heller… Tjera vena meg…
Men, men… Hu fekk nye, Han i Midten fekk liv i Wii kontroll’ane igjen..
Og nå har roen senka seg her i heimen igjen… Endelig..
Me va forresten på Amanda Senteret idag, nesten heile gjengen.. Me tok sjansen på det, siå Mini’en e sterkt redusert pga ein liten forkjølelse og Eldstemann va på ferie..
Mini’en på 50% av fullt potensiale, e omtrent så ein fullbods rallybil uten turbo… Det går stort sett på bånn gass, men man får ikkje toppane på slettene…
Då kan me faktisk gå å kikka litt mens han spinna rundt på halv maskin..
Me traff ein arbeidskollega av meg og, kor Kånå hans syns Mini’en va så aktive og ligna ein liten Emil…
Eg sa sjølsagt ingenting om Mini’ens handicap.. For hadde han vært ved sine fulle fem, og fullt opplada…
Då trur eg ikkje me hadde fått snakka med de eingang… Det hadde kanskje vært lika greit, egentlig. For dei hadde nettopp fått baby, og Kånå blei jo heilt forelska…
” Å sååå skjønne …Stod hu og sa, mens hu kikka drøymande ner i barnavognå …
Eg visste ka så kom ittepå… Når me gjekk videre, og Kånå hadde fått detta her fårete drøymande blikket i fjeset…
Hu begynte på ein setning, men før hu fekk fullført avbrøyt eg og sa..
” Nei…. Det hadde ikkje vært kjekkt med ein te, og du kan bare ta det blikket og stappa rett ner i posen med ein gang… Punktum..
Nåken ganger må man bare setta skapet der det ska stå, med ein gang… Uansett kor blenda man blir av ett sovande nydelig lite verdens underverk…
For plutselig, før men vett ka så traff deg… Har man gått på ein smell av bibelske proporsjonar… Gudhjølpe meg…
Me gjekk videre… Kånå begynte å komma te seg sjøl igjen, itte å blitt forheksa av ein babygutt og ei Emaljunga vogn…
Eg vett ikkje heilt ka så forheksa na mest… Baby’en eller vognå…
For hu har jo ein sånn “vognfetisj” trur eg… Ei stund hadde me nesten ei vogn te ein kvar anledning heima… Ei te tur, ei te søndager, ei te barnehagen osv osv..
Men heldigvis gjekk det øve.. Trur eg… Hu har ivertfall solgt det mesta nå… Va gode tider for Fatter’n egentlig den tiå der, trengte jo bare begynna snakka om Simo ellår Emaljunga vettu…
Så kunne det fort utarta seg utøve kvelden… Om dåkke meina ka eg forstår… ;D
Men nå e det vist film tid… Dei resterande 50 % av Flokken e i seng.. Sofa’en har fått sine sedvanlige kvelds leigeboerar i kvart sitt hjørna..
Lørdags snopet står på bordet, litt godt e det i glasset og freden ligge som eit disigt slør øve stuå…
