Me mannfolk gjør møkje løye… Av og te e det med vilje, nåken gånger pga. mangel på vilje (“Jaja, ei øl te skada vel ikkje”) og ein gang i ny og ne så e det rett og slett fordi me ikkje visste bedre…
Men nåken ganger gjør me heilt uforklarlige ting se ikkje nåken sko trudd me kunne funne på av oss sjøl, i det heila tatt….
F.eks på lørdag så satt me i ett lystigt lag og koste oss med reka, øl og goe vin.. Det gjekk forholdsvis fint for seg, så ingen endte opp me blåveis, kutt øve aua ellår andre arbeidsuhell…
Undringen va då stor når naboen sendte ein melding, dagen derpå…. Om at han hadde betalt påmeldingen for oss alle, og at me bare kunne overføra tebake te hans konto nr…..
Sjå der du, tenkte eg for meg sjøl….. Har endeligen ein av oss tatt mot te seg og meldt oss på ein sånn guttatur??? … Lura på om det blir fotballtur te England, mon tro…..
Eg velta meg ut av sengå og kikka meg i speilet, hmm, såg ut se den gryande carporten øve littlekaren hadde est litt ut, jaja, får eta litt mindre ei stund då, sa eg formanande te meg sjøl før eg tussla opp på kjøkkenet.
Der sto kånå og såg skrekkelegen friske ut, hu hadde hatt vet nok te å tatt tidlig kveld…..
Sikkert fordi hu på fredagen, ikkje hadde hatt det, hu sko bare øve te naboen på et glass vin og sko ikkje vær seine…. Men kom seilande inn dørå, långt på natt, og forlangte både det eina og det andra.
Men falt om som ei løvinna me ei bedøvelses pil i stumpen, me ein gang hu traff madrassen….
Jojo, kansje neste helg…..
Kåna hadde diska opp me ein herlige frokost, omelett å greiår… Eg sette meg ner å heiv innpå… Eta mindre e jo kje lett når du får så goe mat servert… Får begynna neste helg… Typiskt..
“Ska du kjøpa dg sånne tights o nå???” Seie kånå me ett ertande flir….
Eg kikka på na, har det rabbla heilt for na nå… Eg såg bak meg, nei, det va meg hu snakkte te…
“tights???”
“Ja, nå se dåkke har meldt dåkke på Djupadalten, så må du vel ha treningstøy???” ………..
Eg holdt på å setta omeletten i halsen, tjera vena meg…..
“Djupadalten???”
“Ja, å ikkje den littla løypå hellår, det sko vær skikkelige saker, sa dåkke jo igår”…….
“Skikkelige saker????”
“E det ekko her ellår!!?” Sa hu, å durte ner trappå me ei korg me kler…..
Eg satt skrekkslagen igjen på kjøkkenet, hendene skalv ein smule, hovudet va meir ellår mindre tomt og omeletten låg på tallerken, å flirte meg midt i fjeset….
Så slo det inn som ein tsunami…. “Ka i svarten har eg gjort????” tenkte eg, der eg satt i sjokktilstand, mens eg tvinga fram minnene fra det svarta djupet i hjernen, om ka me hadde blitt enige om igår…
Ikkje bare sko me springa Djupadalten, men me sko trena minst 3 ganger i ukå o……
Herregud, eg tenkte på den gangen eg hadde sagt ja te min kjære svoger, om å bli me på ein liten sykkeltur…. Kor eg låg strøken i ei veka ittepå, og måtte ha badering unna rævå, i lastebilen….
Kånå kom opp igjen å kikka bekymra på meg….
“E du dårlige Frode? , du ser så bleike ut…
“nei, nei” svara eg spakt…
“Ska du kje ha omeletten din?? , eg lagde an sånn se du lika så godt vettu” fortsatte hu…
Eg kikka på den flirande omeletten, så på kånå, så på omeletten igjen…..
Eg kjente tårene pressa på, å brukte min siste viljestyrke te å holda di igjen….
“Jojo…..” , “sikkert bare litt slakke itte igår” sa eg, reiste meg å ga na ein klem før eg gjekk ner i sengå, la meg i fosterstilling og pakka meg unna dynå..
For det va vel bare å innsjå det, midtlivskriså e ett faktum… Eg har gjort nåke eg ikkje trudde i heila mitt liv eg sko gjør… Så ka aen grunn kunne det vær???
Nok ein herlige dag har åpenbart seg her nere i ferielandet Tyrkia..
Om enn nåke tidligt….
Me for ein liten tur ner og spiste middag i gamlebyen i Side igår. Fant ein fin resturant med goe mat, ungaflokken va i storform og Mini’en blei fort kompis med ein av servitørane…
Han hadde nettopp blitt pappa og hadde ett usedvanlig godt barnatekke, ifølge seg sjøl… Han tok med seg Mini’en te lekerommet og sa te oss at alt va under kontroll….
“Just enjoy your dinner, i have control on the kids” … sa an..
Jojo, tenkte eg for meg sjøl , kontroll øve Mini’en??? …
Større øvedrivelse har me vel ikkje hørt siå han famøse presse sjefen te Saddam Hussein sto på tv og sa di hadde full kontroll ett par timar før palasset blei tatt…
Men han ska ha kred for god sjøltillit, han here karen…
Litt ut i middagen våras, sko Kånå te å reisa seg, Mini’en va på vei ut av lekerommet i full fart…. “No no, just sit , i’ll take him” seie servitøren, og fyke forbi for å fanga inn rømlingen…
Hukka tak i an og slenge an opp på skuldrene, Mini’en hyle av begeistrelse, mens ferden går mot lekerommet igjen.. Inn med rømlingen, og karen fere tebake for å ta imot fleire gjester…
2 minutt ittepå så e Mini’en på tokt igjen, samma greiå gjentar seg, servitøren fyke ifrå ett bord han nettopp har tatt imot og hanka inn rømlingen igjen… Mini’ hyle av fryd og servitøren likeså… Heilt klart på samma bølgelengde deia to…
Itte 4 gangen seie Kånå
“Nei , nå får me ta an, stakkars mann”…. Eg ser på na og seie
” Nei, hjølpe meg, la nå maen få ett lite innblikk i ka an har begitt seg ut på, han e jo nettopp blitt pappa og…”
Kånå ser på karen med medfølelse, men gir itte..
Det e jo kje alle forunt å få ein sånn tyfon av ein unge, så alt i alt kan det jo heilt klart bara bli bedre ittepå , når an komme hjem te sin egen nyfødte pode…
Itte ei god stund, kor Mini’en har fått hilst på han i baren, kokken og ett par andre servitørar, ser eg at servitøren begynne å henge litt me håve, skrittå e kje lika energiske og nåke hvilepuls trur eg det e lenge siå an har vore i nærheten av…
Og litt ittepå komme an bort me Mini’en me ett tungt steg, ” I think he needs new diaper” … Seie an , me håp i blikket og svetten rennande fra pannen….
Tjera vena meg , bleieskift ska an få sleppa, det må tross alt utførast på omhyggeligt planlagt vis, ska du ha håp om å få utført jobben skikkeligt og uten arbeidsuhell…
Men nåke bleieskift e det ikkje behov for her, lukta ikkje fis av an eingang… Va nok bare ein fin måte å sei at detta blei i øvekant møkje for ein servitør og nybakt pappa, me høg sjøltillit og godt barnetekke…
Mini’en sette seg fornøyd ner i barna stolen og vinke te sin nye kompis, se me lettelse vinke tebake og går og tar seg ett kvarters pause… Me såg an jaffal ikkje igjen før, men gubbevaremegvel, ett velfortjent kvarter, om eg må få sei det sjøl…
Me betale for maten å tuttla oss videre, Litlajentå ser ein sånn tyrkisk kjole me masse dingeldangel og e solgt før me får sjangs te å summa oss, eg har ikkje fått kalibrert prutekunsten min ennå, og får kjeft av Kånå… Hjølpe meg…
Guttane finne seg kvar sin ting og Mini’en legge sin elsk på ett lite fly fra Planes filmen..
Nå har kånå tatt kontroll og itte fysste pristilbud så tar hu flyet fra Mini og legge alt på disken ” No, to much…We buy it another place” …
Mens hu går så sakte hu kan utøve, me ein hylskrikande Mini i vognå… Tar ein liten kunstpause når Mini e på sitt høgaste før hu fortsette sakte igjen mot utgangen…
Hu gamlå i butikken ser me skrekk på Mini’en se e i ferd me å gå gjennom lydmuren, før hu gir itte for Kånå sine krav… Mini’en stillna på sekundet og Kånå sende meg ett tilfreds blikk “Watch an Learn”… lyse det fra auene hennas…
Eg bøye meg i støvet for Gudinnen av Pruting og øvetar vognå…
Me tussla litt rundt i gamlebyen, me ett håp om at Mini’en ska slokna… Nåke se sjølsagt han, absolutt ikkje har tenkt, uansett kor møkje me prøve…
Sitte se ett lys me flyet sitt og ser me forundring på det yrande folkalivet rundtomkringfallera…
Me hyre Taxi te hotellet, tuttla oss opp på rommet, får ungane i seng og rekke såvidt ett glass vin før auene dette igjen…
Og våkna klokkå 06:40 av ein Mini me turbo’en på, midt imellom oss… Han har funne ut at han kan klatra ut av sengå si…
Jippi!!!
Så eg og Mini koste oss med kaffi, kjekks og eplejuice på terrassen idag, mens fuglane kvittra, solå sto opp og resten av hotellet snorka !! ..
Va på foreldre møte med Eldstemann i dag… Han hadde tatt ein taktisk lur vri, og sagt siden mandag at han hadde lagt litt bråk i klasserommet.. Derfor sendte Kånå meg, istede for seg sjøl på møte … Hu hadde ikkje tenkt å sitta der, å hørra på alt rampet han har funne på…..
Både eg og Eldstemann gjekk med litt dunkandes hjarta på møte, hadde ein dårlige følelse…
Men
Det va absolutt ingenting aent enn skryt og få… Glimrande resultat på nasjonale prøvar, flink te å jobba i klasse rommet og særdeles flink i engelsk og norsk, spesielt lesing…..
Det e vel ikkje å ta i hvis eg seie at Eldstemann e professoren i heimen.. Han har alltid brent 100% for ting, når han interessere seg for nåke. Spesielt insekter har vært litt øve gjønåsnittet populært, mild sagt… Men alt han fatta interessen for blei grundigt undersøkt, lest om og testa ut.. Te vår store glede og fortvilelse, det e liksom ikkje alt me foreldre kan, på ein måte…
Han i Midten har vært på fotball trening. Me tenkte at siden han ikkje ville gå på trampett meir, så ville fotball vær nåke som kunne tømma batteriene litt før leggetid….. Det e ikkje bare Mini’en som har ett uttømmelig batteri, Han i Midten kan også vær litt meir enn ein håndfull innimellom.
I flokken våras, e han og den som kan filosofera og spør om alt slags mulige ting…
Som idag f.eks , når me sko kjøra heim fra fotball trening….
Då hadde me ein høyst interessant samtale om litt sånn forskjellig…
” Du pappa, eg trur eg må få meg ein kjereste…!” komme det plutseligt, fra passasjersete
” Javel, seie du det….” svara eg litt øverraska
” Ja, for ellårs kan eg ikkje få ungar , og så må eg jo ha penger….”
” Det e jo sant det, men ….”
” Jaa, eg må jo ha pengår, for ellers kan eg jo ikkje kjøpa meg ein jobb…” seie han, ganske så bestemt..
” Jo, men det e nå egentlig litt omvendt…” Seie eg, og tenke at det e best å sei det som det e …
“Ka meina du…??? ” spør an kjappt….
” Fysst, må man få seg ein jobb, for då tjene man penger… Akkurat som du må gjør ting for og få litt ukepengår..”
” Må eg det ?? ” seie han, me ett spørrande fjes…
” Ja, akkurat som pappa, så går på jobb, og itte ein månad, så får pappa lønn av jobben sin..”
” Herreeeeguuuud, må eg gå me bosset kvar dag…..heile dagen…. i ein månad ???? , eg har jo ikkje tid te kjereste eg då..??.”
Akkurat her, så må eg snu meg å kikka ut vinduet, mens eg prøve og ikkje le….
” Nja, du må jo ikkje gå med bosset da, du kan jo bli advokat, tannlege ellår doktor f.eks..” … seie eg, itte å ha samla meg litt…
” Tannlege…. ?? Seriøst pappa, det e jo ingen som lika tannlegar, og då får eg jo ihvertfall ikkje kjereste, hvis ingen like meg… !! ”
” Øhh….” …. Godt poeng, tenkte eg og va litt i villrede for ka eg sko sei…
” Åsså doktor da, dei og jobba jo heila tiå, det va jo såvidt de hadde ti te å sjekka armen min jo, når eg låg på sjukehuset….Det sa mamma, når me va der…”
” Men……”
” Og advokat, ka e det for nåke da ?? ”
” Advokat ja….. Ehh… det e sånne som…. øhhh… ”
….
” Men du kan jo bli lerar da ?? ”
” Lerar ?? Trur du eg vil bli ein som sende ungar te rektor ellår, ka du trur ???”
” …… Har du vært hos rektor idag ?? ”
” …. ehhh….. Pappa, sååååå du det målet eg scora idag ellår??? ” ….
Lykken va stor når me va på ultralyd og fekk beskjeden fra jordmor, om at det høyst sannsynlig dreide seg om ein liten jentebaby, spesielt Kånå… Og det e jo ganske så forståelig, når hu hadde delt hus med bare guttar te og med då.
Hu fekk jordmorå te å dobbelt sjekka, trippelt sjekka osv. osv. … Heilt te me blei kasta ut, fordi neste mann, ellår forsåvidt kvinna, sko inn… Men Kånå va ivertfall nærmast sikker i sin sak, endelig sko det komma ett hokjønn te i hus…
Heile denna bloggen har egentlig bært litt preg av Mini’en, han har nok stjelt mye av spalteplassen itte oppstarten ifjor. Og det e gjerna ikkje så merkelig, då det va ein kar med mye sjarm, karisma og spilopper se kom te verden.
Men se overskriftå fortelle, hu har ikkje akkurat vært uskyldigheten sjøl, vår herliga Litlajentå heller, men hu har vitterlig meg gått litt unna radaren, på ein måte… Det har ofta vært litt bak i kulissene det har foregått, når denna tuttå har hatt nåke muffens på gang.
Som den gangen når hu blei butikktjuv i 2 års alderen. Og stjal med seg ett par rosa Disney prinsesse sko, uten att hverken eg ellår Kånå fekk det med oss. Men når me kom hjem og hu såg nåke merkelige ut, og tviholdt på posen sin. Kor me trudde hu bare hadde ein genser hu hadde fått kjøpt seg, men jaggu meg hadde hu lurt dei her Disney skoene oppi og…
Ellår når Mini’en va 3-4 månader, og satt i vippestolen. Og både eg og Kånå va litt opptatt på andre arenaer, men når me høyre ein Mini se hyle av fryd. Og snur oss på kjøkken og kikka inn i stuå, så sitte detta trollet bak vippestolen. Og drar an ner og slippe, så Mini’en nærmast fyke ut av… Gudhjølpe meg…
Me fant fort ut at når stillheten omfavna oss, og du ikkje hadde ei vite begjærlige jenta rundt deg. Va hu sannsynligvis igang med nåke fantaskap, ein eller aen plass. Bak om kjøkken øyå f.eks. , kor me fant na med ein full pose med risnøtter dandert utover golvet. Fordi hu ville ha snø…
Ellår når hu tegna på golvet med yoghurt, fordi hu ikkje fekk lov og ha tegnesaker uten at me va med na. Fordi hu hadde malt sine fine kunstverk, på veggane rundt om i huset.
Og ittekvart se hu har vokst opp, må eg jo få sei at hu har vært kraftigt influert av si mor. Det e gjerna ikkje å overdriva å kalla hu ei real “mammajenta”. Alt sko gjerast ilag med mammen te einkvar tid. Mamma sko legga na, mamma sko ta na ut av sengå om morgenen, prøvde eg meg så la hu seg ner igjen. Mamma sko skifta bleia (Heilt genialt vettu ;D)… Mamma ditt og mamma datt… Og Kånå, hu trur eg nøyt det… Heilt te Mini’en kom… ;D
Men hu har utvikla seg te å bli ein liten klone av Kånå, der hu veslevoksent sette meg på plass, når hu meina eg har behov for det.
Hu e ikkje redd for å sei ifra her i heimen, for og sei det mildt. Men hu e nåke meir beskjeden ute blant folk, heldigvis…
Men fortsatt, har hu detta med å finna på ramp, unna radaren. Men itte gårsdagens innlegg, kor Kånå forsåvidt oppdaga ei litt ny sida av Litlajentå. Hu e blitt ein liten “hjernen bak” rampestrekene te Mini’en, den lille “stemmen i øyra” se inspirere og motivere han te å ta oppfinnsomheten te nye høyder…
Hjølpe meg, ka me gleda oss te tiå framøve nå… ;-D
Eg sette meg ner å kikka litt gjennom “gamle” bilder idag, og fekk meg ein god latter. For det har jaggu meg vært nåken påfunn med detta jentetrollet opp gjennom og…. =D
Det e lenge siden detta innlegget blei oppdatert, og nå e Flokken blitt sju, ni, tolv og femten år, og Fatter’n har skrevet blogg i fem-seks år … Om livet etter at Mini’en kom te verden … Minstemann …
Det e jo gjerna ikkje så lett å setta seg inn i Familien Vandrende Kaos sitt liv, om man e førstegangs leser.
Så, her e ei liten historia om den spede starten på denne bloggen, som eg virlelig kose meg med når overskuddet e der. Men, som eg somme ganger legge vekk, når hverdagen gjerna blir litt hektisk …
Les litt om oss, og årsaken te at det gjerna endte opp, med nettopp ein blogg …
The Story …
Me satt på Bømlo i hyttå te Svigerinnå og Bror te Kånå i påsken, og hadde oss litt godt i glasset og koste oss skikkelig.
Og itte litt høytlesning fra bloggen nevne Svigerinnå mi, at det ikkje va ett sånt “Om oss” innlegg, eller presentasjon på bloggen.
Ikkje ein skikkelig ivertfall …
Så, itte over ett halvt år med blogging, va det gjerna på tide med eit lite innlegg “Om oss”…
The Story, på ein måte.
Og den starta jo egentlig på fødestuen, den femte Juli for snart tre år siden. Kånå hadde blitt lagt inn ca ei uka i forveien, siå vannet va begynt å gå.
Storken hadde feilberegna kraftigt, og Mini’en dukka opp nesten to månader for tidlig… Eg og Kånå hadde allerede tre småtroll fra før, Litlajentå på to, Han i Midten på fem og Eldstemann på åtta …
På toppen av heile denna fadesen med Storken, hadde me bestillt feriehus i Danmark fra den 6 Juli …
Men, eg og Kånå hadde blitt enige om at eg bare sko reisa med dei andre tre, om ikkje Mini’en va kommen te verden før. For sikkerhets skyld hadde eg tatt med meg han eg har fra før på tjueen, som stand in for Kånå …
Det e som eg har sagt før, forskjell på og vær “toskjen” og “idiot”, og eg va ikkje såpassa idiot at eg reiste på tur me tre galne småtroll, heilt aleina …
Mini’en
Heldigvis, spant Mini’en ut i tre tiå, midt på nattå, eg rakk å holda an litt, gratulera Kånå og sova ca tre-fire timar, før ferden te Danmark starta… Og det e liksom litt symptomatisk for livet etter fjerdemann … Mini’en …
Stikkordet må vær “hektiskt”..
Eldstemann og Litlajentå …
Der dei andre tre hadde kvar sine forskjellige egenskaper, i sine fyste leveår. Hadde Mini’en alle sammen, på eingang. Han va ett fyrverkeri, and then some … Hverdagen gikk fra å væra mildt travel, te usannsynlig hektiskt. Og når guten va halvannen månad, skjedde det som egentlig e forløparen te at det i det heila tatt e blitt ein blogg av det …
Kånå va heima med flokken, mens eg va på “SildaJazz” med Svigers og bror min. I ett ubevokta øyeblikk, kor eg va ein tur på “Litlahuset” og tømte tanken. Da så Bror min og hans utkårede kjekke kjæreste, sjansen te å ha det litt morsomt på min bekostning …
De la inn ett par famøse statusoppdateringar på min Facebook vegg. Om eg ikkje huska feil, så va den eine “Dritings.com” .
Det va den Kånå fikk med seg og, for hu va kjapt ute med å kommentera, og indirekte med på å gi bloggen sitt navn …
Svaret va som følger… “Flottings, nøklane te Bodå står i ” …
Og det gjorde de og … Men itte litt godsnakking, fekk eg komma inn, men det såg svart ut ei stund der …
“Orginal” Boden
Den påfølgande søndagen, kor eg mildt sagt va ute av drift og Kånå ikkje ville vekka meg. Klarte Kåmå å trø gjennom ei hylla og vrikka foten kraftigt. Mandagen kom, og eg for på jobb, litt utpå dagen va det nåken som klaga seg litt på Facebook, øve at livet va så travelt.
Sikringane i hjernebarken gjekk, lyset kom på og min fyste historie på Facebook va ett faktum.
Eg, som ikkje hadde meir enn 8-10 likes, når eg la nåke ut på Facebook hadde plutseligt femti-seksti … Ei spira va sådd … Eg følgte opp med fleire anekdoter fra hverdags galskapen i heimen.
“Bodå” blei ein gjengangar, ein plass for litt selvransakelse og arena for bot og forbedring …
Treffresponsen va vekslande, men eg va igang. Eg hadde funne ein måte å få ut litt damp i hverdagen. Ein slags sjølterapi …
Så, litt utpå seinsumaren 2015, og itte å ha terrorisert mine Facebook venner, med mine historiar i et år.
Logga eg meg inn på Blogg.no, itte fleire anmodninger om at eg burde starta ein blogg … Eg lagde ein profil, og trykka enter …
Jeg Gikk Bare i Boden en Tur . Blogg.no …
‘
For så å få fullstendig angst, og logga meg ikkje inn igjen før itte tre uker … Eller, eg va jo inne å kikka om nåke hadde vært inne på den, men uten nåke innhold va jo det lik null … 🙈🙈🤣🤣
Men, itte tre uker la eg inn ein del av historiene fra Facebook, for så å venta på responsen kom då …
Og den kom … Først femti leserar, så hundre og femti … Tohundre … Før eg fekk ein toppnotering, som blei behørig feira … Seks-syv hundre lesere …
Og rett inn på Topplisten på Blogg.no … Den gangen …
Tjera vena meg …
Der i fra og ut, har det bare tatt av … Det e ikkje ein glansbilde blogg øve kor flott me har det, men heller rett fra levra kossen hverdagen e, med små barn i heimen … Ein arena for humor, hverdags galskap og finurlige skråblikk fra ein massebarns pappa …
Eg trur det e det som gjør at så mange komme igjen og lese, det at det e så folkelig og gjennkjennbart. Det e rett og slett sånn gjerna dei fleste av oss har det i heimen … Sånn egentlig …
Så, “Bodå” e nok kommen for og bli… Så lenge dåkke leserar stikke innom..
😀😀😀
Og detta får bli våras “Om oss”…
Jeg Gikk Bare i Boden en Tur – The Story …
Les, lik og del øve ein lav sko, anbefal te venner og familie om du lika oss …
Ein blogg som kanskje e med på å gi nybakte foreldre litt lavere skuldre, skarp gjennkjennelses faktor hos andre og ein god dose latter med på vegen …
At Storken bomma med timingå og leverte Mini’en 6 uker for tidlig.
Dagen då livet blei snudd på hode.
For det e ikkje te å komma ifra, at den guten hadde det travelt. Eg å Kånå blei nåke betenkte, når me fant ut at 4 mann va på vei.
Men me blei enige te slutt, at 4 ikkje kunne vær så mye verre enn 3………
Nåken ganger i livet, så tar man feil. Man vett det gjedna ikkje med ein gang, men sånn litt itte litt så sige det inn, at meir feil, det har man aldri tatt i heila sitt liv.
For all del, det e jo ikkje sånn at me angra på at me tok feil. For gudhjølpe meg, det e ikkje grenser for kor mye glede, latter og tårer denna karen har gitt oss…. Men av og te, så sko man ønskt, at de kom med sånn Power knapp… Dei her små trollå..
Ein sånn knapp, du bare trykka på når du itte 14 nye rampastrekår på rad, ikkje vett kor du ska gjør av deg meir…. Du e så sleten, at du hadde gladeligt solgt sjelå di, for 1 time uten nåken nye fantastrekår…
Nåken forvarsel i spedbarnstiå, det fekk me jo. For der Litlajentå og forsåvidt Han i Midten, blei skrekkslagne for den minste ting. Så hylte Mini’en av fryd, når Litlajentå i ett ubevokta øyeblikk kom øve an, sittande i vippestolen. Og ga an såpassa med fart, at det va rett før an spratt utav heile stolen…
Ellår når me la an fint på mattå, unna uroen, men 2 minutt ittepå fant an igjen borti ett hjørna av stuå. Gjedna nåke småirritert fordi han ikkje kom lengre…
Tjera vena meg, kor feil me hadde tatt…
Men, hjølpe meg kor kjekkt me har hatt det og… Somme kveldar, itte at alle ungane har lagt seg, kor eg å Kånå endelig har fått parkert i sofaen. Så har me bare sett på kvarandre, tenkt det samma og brøte ut i krampelatter…
Gjedna bare pga. ett bleieskift, men heilt sikkert ett bleiskift fra ein aen verden… Fjotten låg jo aldri i ro..
Ellår når an klatra oppi sofaen, og klarte å ramla ner, mellom veggen og sofaen, og satt bom fast… Kånå måtte holda an i beinå, mens eg drog sofaen litt ut. Mens detta MiniMonsteret, hylte av skrekkblanda fryd, når Kånå dro an opp igjen….
Og då an hadde ein periode, kor all mat kom i retur, på dei løgnaste måtar. Gjedna så brukte an skeiå me graut, som ein katapult og lagde ei flott rosa me babygraut, midt i pannen på Pappen. Og satt med ett lurt flir å venta på at Pappa sko le, ett Jack Nicholsen flir…. Gjekk jo ikkje an å prøva å vær alvorlige, eingang….
Eg kunne holdt på te imårå, med å fortella om all rampen han har funne på, og det blir stadigt nye, lagt te i rampebokå hans…
Men uten den little Emil klonen, så hadde det gjedna ikkje blitt noen blogg..
E jo heilt gale og, skriva blogg, eg liksom… Kim gidda å lesa det da. ?? … Eg huska eg logga meg inn på Blogg.no, og oppretta denna siå, registrerte meg og trykka enter…. For så å sleppa ut et skrik, nett se han Kristian Valen, når han parodiere Åndenes Makt…
“iiiiiik”…
Så kleiste eg Pc’en igjen, og turte ikkje å logga meg inn på 3 uker… For så å setta meg ner, itte dei 3 ukene, og begynte å overføra ein god del fra Facebook, inn i blogg’en….
Trykka “Lagre og Publiser” og håpte på 50-60 leserar…..
Nå e det stort sett mellom 2- 300 innom…. Kvar dag… Ein gong hadde eg 611 stykk, på ein dag..
Det e jo heilt sprøtt….
Men tusen takk….. Te alle se kikka innom, og syns det e kjekkt å lesa om oss…
Ein små spretten familie, med 4 små i hus….. på 2,4,7 og 10….
Eg høyrte på radioen idag, at de sko ha ein slags konkurranse på P4. De lurte på om folk ikkje kunne senda inn ein sykkelhistorie, ein historie litt utenom det vanliga. Eg har sykla masse eg, så akkurat der tenkte eg at detta blir lett, problemet va å prøva å huska ein utenom det vanliga. Så eg slo det i fra meg.
Så kom eg hjem og såg Kånå, då tenkte eg på bror hennas. For eg og han va på sykkeltur, eingang. Jaja, tur og tur. Tortur, e vel gjerna retta ordet …
Men eg satt ivertfall heima, og ante fred, ro og ingen fare her for nåken år siå. Før Svoger min ringte og spurte om eg ikkje ville vær med på ein liten sykkeltur, eg tenkte at det må vel gå fint, så eg takka høflig ja. Eg gjekk for å gi Kånå beskjed om ka eg sko, men hu trudde meg ikkje.
– Ska du sykla med bror min ? Spurte hu, nærmast himmelfallen.
Før hu flirande bare la te ett lattermildt – Jaja …
Eg blei nesten litt fornærma, minnast eg. Trur hu at eg e i så dårlige form, at eg ikkje klara ein liten sykkeltur, med bror hennas og nå … Hjølpe meg, sko jaggu meg visa hu kim som va i form eg.
Eg skifta te treningskler og fant fram sykkelen, den va på felgen. Såpassa ja, tydeligvis ei stund siå den hadde sett frisk luft.. Men, eg fant nå ei pumpa og rakk akkurat å få fylt luft i dekkene, før Svoger min rulla inn på tunet. Han hadde jo tross alt sykla ett ritt og han, ett sånn “på skikkelig” ritt.
Ikkje nåke lekeritt heller, men ett ganske så tøft ett, så eg forstod jo Kånå litt og, sånn egentlig. Å det va jo ikkje å legga skjul på at litt angst hadde bitt seg fast i meg og, men sjølsagt gjekk det ikkje an å innrømma ellår visa det utad. Nei, e du rektige. Ingen sko sjå på fasaden, at skipet holdt på å gå ner, på ein måte.
Jaja, me kom oss avgårde. Og uansett kossen man snur og vende på detta, så e ein “liten” tur på sykkel for meg, det e ein “liten” tur på sykkel det. Ikkje halve kommunen rundtomkringfallera, med ei liten avstikker innom nabo kommunen og..
Tjera vena meg …
I starten, visste eg jo ikkje kor han hadde tenkt seg, så eg fulgte nå bare tett på. Det gjekk lett opp og ner i starten, før det va ei litå kneik av ein bakke, som traff meg midt i mellomgolvet. Stinget satt som ei glo i høyra siå, men sjølsagt sko det ikkje visast. Eg klarte heldigvis å trø det av meg, når me tippa toppen og hadde litt rett fram vei, foran oss.
Me hadde nå sykla fra Skåredalen te Vormedal (gjennom Norheimskogen), for dei som e lokalkjente. Og nå kunne me ta to veier. Te venstre, som va det versta og lengsta alternativet eller te høyre som va nærmast flate veien te byen igjen. Sjølsagt tok svoger min te venstre, og suste mot Tuastad.
Eg hadde fortsatt litt å gi, men å tru at det kom te å holda heilt heim, det va ein aen sak. Eg huska i den verste motbakkane før me kom te Aksnes, at eg kava på i det lavaste giret. Svetten rant, pumpå gjekk for full maskin, ja nærmast utanpå kroppen. Eg e sikker på om du hadde stått 50m unna, så hadde du sett hjarta som banka.
Beinå va akkurat som gele, det kjentes rett og slett ut som om de snart bare glei av …
Gudhjølpe meg …
Øvelevde eg detta, så øveleve eg alt, huska eg at eg tenkte for meg sjøl. Mens svogeren min va såpass usportslige, at han sykla først opp bakken, for så og komma ner igjen te meg, for å spør om det gjekk bra. Ikkje bare ein gang, neida, men to ganger …
Makan te frekkhet … ( sjøl om man sleva litt, betyr ikkje det automatisk, at man holde på å daua!! )
Men me kom te topps og rulla mot Kolnes i godt driv og god medvind. Eg hadde fått litt pust igjen og takka vår skapar for vinden i ryggen. Beinå hadde kommen seg itte litt nerøvebakker. Og det gjekk sånn noenlunde bra akkurat nå, før me traff motbakkane på Skre igjen …
Eg holdt på å gå rett i asfalten. Igjen, så hadde min kjære svoger gjentatte ganger kjørt det samma stuntet, med å komma tebake for å sjekka om eg va i livet. Og nå begynte eg jaggu meg å bli engstelige for om me snart trengte litt “ekspert-hjelp” for at eg sko komma meg heim, i livet.
Eg måtte krypa te korset og hoppa av sykkelen for og gå litt, men det va jo akkurat som å gå av ein båt itte 3 uker på cruise i Karibien, kor man går liksom å vogga litt, før man stabilisere seg. Eg trur eg svaia meir enn ett 30m høgt grantre i full storm ville gjort, og tenkte, at hadde folk sett meg nå, ville de trudd eg va godt på druen, mildt sagt.
Det e ihvertfall heilt sikkert.. Svogeren min, som tydeligvis va topptrent, i forhold te meg, kom med nåken trøstande gloser.
Men eg kom meg nå opp, fikk rulla forbi Toskatjønnet, og parkert i carporten heima. Lungene holdt på å krypa ut, hjarta pumpa te puls på 180-190, minst og beinå va heilt ferige. Va såvidt eg kunne stå.
Takka svogeren min for turen, plasserte sykkelen i “Bodå” igjen, mens eg forbannte meg sjøl øve denna røykingå mi, men blei absolutt nødt te å ta ein pinne, for å henta meg inn … Gjekk på badet for å tørka vekk den verste svetten, før eg rusla opp te Kånå …
– Gjekk det fint ?? Kauka hu, oppante og ner.
– Sjølsagt gjekk det bra … Ka du trur ?? Svara eg, og håpte hu ikkje høyrte den løgnaktige tonen i svaret mitt …
Eg rusla opp trappå, og holdt på og få hjerteinnfarkt halveis, det føltes ihvertfall sånn ut. Men eg runda hjørna, fant meg ein plass i sofa’en og kava litt for og få pulsen noenlunde ner. Mens eg beroliga Kånå med at detta går heilt fint det, siden hu såg nåke øvgidde ut …
Når hu igjen spurte kossen det hadde gått. Svara eg bare at det hadde gått heilt greit, hjølpe meg, såg absolutt ingen grunn te å bekymra na nåke meir. Sjøl om Skrebakken hadde holdt på å ta knekken på meg, trengte ikkje hu vita det.
At eg i løpet av dei neste dagane, nærmast måtte sitta på ein badering i lastebilen, pga ømme og stive musklar i rævå. Det e ikkje tull ein gang. Svarte salte bananer, kor vondt det der gjorde i baken. Så at det frista for gjentakelse, det kan eg ikkje sei.
Aldri før har eg vore meir utslitt, av ein “Liten” sykkeltur …
Men hjølpe meg, det va ein flotte rundtur, for dei som va i form te å sjå på utsikten. Eg for min del, kunne nok gitt ein utfyllande rapport, te Statens Vegvesen, om asfaltkvaliteten på vegstykkje.
Me hadde fått låna mi kjære søsters hytta på fjellet, så bilen blei stua full og me satte kursen te fjells fredags ittemiddag. Guuuuud, ka me gleda oss te å komma litt vekk fra hverdagens tjas og mas og bare skifta stua, om så bare for ei litå helg..
Det e morosamt med det, men det ska ikkje mye te innimellom, for å få litt ekstra øveskudd i ein travel hverdag. Og ungane gleda seg i hjel te å få stå litt på ski og leka i snøen.
Ja, me va i ett særdeles godt humør heile gjengen…
Me kom oss velberga fram te Vågslid, kor hyttå befant seg og fikk lossa Flokken, varer og bagasje inn.. Det va ein nydelig kveld med ca 12 minus grader, stjerneklart og ikkje ett vindkast va å kjenna..
Jøje meg.. Detta komme te å bli ei fantastisk helg, minnast eg at tenkte for meg sjøl.
Me hadde tatt ein liten Ingrid Espelid Hovig å juksa litt me middagen, Kånå hadde lagd pizzafyll hjemma og hadde me ein ferdig pizza bunn.. Jaja, ein liten funfact om Fru Hovig, som eg høyrte i ett portrettprogram eingang, om denna stauta damå, det va at hu aldri hadde sagt at hu juksa.. Den kommentaren va det Trond Kirkevåg som va opphavet te.. Sånn kan det gå, når parodien blir større enn originalen..
Så maten kom på bordet i ein fei.. Flokken satt fint rundt bordet og spiste fint før de la seg.. Kvelden va perfekt.. Og som blei avslutta lika perfekt med tv-kos, Kånå i armkroken og fyr i peisen..
Neste morgen, så våkna me te full storm på fjellet, det va ivertfall ikkje langt ifra.. Jaja, frokosten kom på bordet og me kosa nå oss inne alikavel.. Her va det varmt og godt.. Itte ett par timar hadde vinden stillna litt, så eg tok guttane med ut for å renna litt på akebrett og leka i snøen..
Me fant oss ein bakke å sette i gang, og når det e sagt, så sjøl om eg forsåvidt har fått nåken år på baken, sånn aldersmessig.. Så har eg nå alltid følt meg i god form, hverken meir eller mindre.. Eg har ihvertfall stort sett kommen meg greit gjennom hverdagens strabaser..
Men, somme ganger har man rett, andre ganger tar man feil.. Detta va heil klart ett av dei tilfellene kor man tar feil..
For, itte å me hadde aka ner bakken ein gang og to og va på vei opp igjen.. Kjente eg at melkesyrå begynte å siva ut i musklene, eller ut av, eg vett ikkje heilt.. Guttane føyk sikkert opp og ner 3 ganger, før eg nådde toppen igjen.. Meir eller mindre kav utslitt..
Tjera vena meg.. Kossen ska detta enda huska eg at eg tenkte.. Eg sendte nåken misunneliga tankar te Kånå, som satt inne i peiskosen med Litlajentå.. Men fant ut at her va det bare å manna seg opp, å gi gass..
Neste tur opp holdt på å ta knekken på meg.. Pusten gjekk som ein kval midt i ei hyrdestund.. Rødsprengt i andletet bikka eg toppen å la meg rett ner i snøen.. Kvite prikkar raste øve netthinnå, brystet skreik som ei gammal dør og beinå kjentes ut se betong.. Guttane ilte te å lurte på ka det va..
– Neei, pappa må bare ha ein pust i bakken.. klarte eg såvidt å gispa ut.
Lettare forskrekka fortsatte de leken i snøen.. Fløy opp å ned som to røyskattar i snøen, mens eg lå som ein hvalross på toppen.. Og ønskte meg tebake i toppform..
Vel tebake på hyttå, og såvidt i livet såg Kånå bekymra på meg, før hu fortsatte med sine huslige sysler.. Guttane sette seg foran tv`en med Litlajentå og koste seg med ein film. Mens eg slokna på sofaen raskare enn Usain Bolt springe 100 meteren.. Når eg våkna igjen, ville guttane ut på ski for nå va det angivelig blitt heilt vindstille, kauka kånå.. Alle bekymra blikk mot far i heimen, va forsvunnet som dugg i plettfritt solskinn..
Kånå hadde spist bakepulver og endt med ei bolla i ovnen, så det va sjølsagt min jobb å ta de med ut på ski.. Hu va jo te hevings og måtte vær forsiktig..
Gubbevaremegvel..
Øveleve eg denna helgå så e det ett under, huska eg at sa stille te meg sjøl, mens eg rusla slukøra ut i gangen.. Men, men.. På an igjen..
Me sette avgårde, og detta gjekk mye bedre enn akebakken.. Guttane suste som nåken lyn bortøve løypå og eg fant nå ein fin rytme sjøl og.. Det blei litt knall å fall, men eg må sei me kosa oss.. Itte ei god stund hadde me kommen ett godt stykke innover fjellheimen, og tok oss ein liten pause, før me snudde og sette nesen hjemover mot hyttå igjen.
Då merka eg koffår me gjerna hadde hatt så god flyt innover i fjellheimen, for ut av den igjen, hadde me ein stiv motvind..
Gud hjølpe meg.. Det va som å gå i sirup og når me sko gjennom ett lite dalsøkke, kor vinden fekk litt ekstra tak va det hakket før Han i Midten nesten letta fra sporet å tok av som ein fullblods drage.. Uansett kor mye han staka å strevde, så kom han nærmast ikkje av flekken..
Eldstemann sleit og, men kom nå litt meir fremover enn bakøve.
Enden på viså blei at eg igjen måtte ner i kjellaren og henta kreftår.. Han i Midten hengande på ryggen mens Eldstemann holdt fast i skistaven min der eg kava meg framøve..
Eg ramla inn i hyttå te slutt med guttane på slep.. Kånå tok Kidsa mens eg lå på golvet i gangen, og såg livet gå øve netthinnå i reprise, som ein god film med ein muntert bedrøvelig slutt..
– Kor e den eine skistaven te Eldstemann ?.. Seie Kånå..
Filmen på netthinnå forsvant og eg va tebake i hyttå, Eldstemann meinte at han gjerna hadda mista den, der i dalsøkket..
Fri og bevare meg vel.. Ut på tur igjen.
Nå va det definitivt ikkje vindstille og eg føyk innøve som ett prosjektil.. Runda svingen før dalsøkket å finne jaggu meg staven med ein gang, liggande ved siden av sporet.. Eg snur og stålsette meg te returen.. Setter opp ett tempo som føltes temmelig vra.. Om kroppen va sleten itte akingå, så har det absolutt ikkje blitt bedre nå..
Men, itte ett par hundre meter har eg kommen inn i ein god flyt og føle meg litt som Oddvar Brå.. Der eg går klassisk som ein gud ut av fjellheimen..
Så, ut av ingenting, dukka det ein kar opp ved siå av meg i godt driv..
“NEI” tenkje eg.. Ikkje svarten om du ska ta gullet fra meg, eg auka farten og fyren forsvant bak meg igjen.. Lykken va stor, men kortvarig.. Plutselig e han der igjen, skøytande som om ein olympisk gullvinnar.. Han passere og drar ifra, først 5meter, så gjerna 10 før han forsvinne i snøfokket..
– Jækla juksepave.. Kauka eg itte han.. – Det e jo klassisk.. Heldigvis høyrte han meg ikkje gjennom den ulande vinden og snødrivet som hadde omringa meg.. Eg kjempa meg videre, og tenkte at om Roald Amundsen klarte å nå Sydpolen må vel eg klara å nå hyttå, før kulden å snøfokket tar meg.. Det ville vært flaut å måtta gi opp nå, midt ute på vannet her..
Dei siste meterane mot hyttedørå føltes nesten som ett år, beinå va tømt for krefter, luå hadde frøset fast i håret og resten av kroppen skalv av påkjenningen.. Eg ramla inn hyttedørå med skiene på, både Kånå og kidsa kom forskrekka ilande te og hjalp meg av med både ski og klær.. Før eg blei satt te defrosting foran ovnen, med ein varm kopp kakao..
Om Kånå hadde vært mildt bekymra itte aketuren, trur eg det va meir medfølelse å spora nå.. Der hu pakka et varmt teppe øve meg og ga meg nåken oppmuntrande ord.. – Kanskje du må begynna å trena litt, Frode.. !!?
Resten av lørdagen forsvant i sofaen, liggande med beinå høgt, mens kroppen kjentes ut som om den va i fullt opprør.. Før eg ein gang i løpet av kvelde slokna totalt utslitt på sofaen.. Søndagen kom, ett nyyyyydeligt ver. Sol fra blå himmel, ikkje ett vindsus å høyra og 3 pluss grader..
Kakao blir kokt, pølser varma og me sette innover igjen, heile gjengen.. Kånå har til og med spent ski på seg.. Eg har Litlajentå i bæremeis på ryggen, og kjenne at det gjør ingenting.. Hadde eg ikkje hatt hu bak der, trur eg at eg gjerna hadde tippa fremover itte kraftprøven dagen før.. Me gjekk i roligt tempo innover og kosa oss glugg i hjel..
Eg har ikkje vært så sleten siden eg sprang 3000m i milliteret, med ett ilter befal piskande i ryggen på meg.. Men lar nå ikkje Deja Vu følelsen ødelegga idyllen.. Nei, tjera vena meg..
Kånå som kom stakande nåken meter bak meg, ser endelig ein fin plass, og spør om ikkje me ska ta ein pause der.
– Joda, går fint for meg.. Svara eg, å puste letta ut..
Me satte oss ner og fant fram nistå. Kånå hadde laga pølser på termos, ingen dum tanke, men hvis noen gjør det samma, fest noen små trådbetar i kvar pølsa, så får du gjerna pølsen ut av igjen og.
Herreminhatt, ka eg strevde med det, men itte ett kvarters kamp, 3 sultne ungar og litt kjeft fra kånemor, så klarte eg å lirka di ut.
På tebake turen mot hyttå har guttane funne ut at de ska gå om kapp.. Gudhjølpe meg.. uansett kim av de som vant, så blei det ein som hylte av sinne.
Tap å vinn med samme sinn, det e tydeligvis ikkje nåke me har klart å læra gutane ennå, og kanskje ska me ikkje det heller.. “Vinnarinstinkt” det e jo ein god egenskap det, tenkte eg for meg sjøl.. Og minnast alle dei “koselige” Monopol spill kveldane, med mine søsken, i barndommen..
Tebake på hyttå e det på tide å tenka på heim turen. Hyttå blir rydda og vaska av Kånå, mens eg leka litt lett ute i snøen med Kidsa..
Klok av skade lar eg akebretter vær i fred.. Når Kånå e ferdig med vaskingen, eg har lasta bilen og ungane har blitt plassert i setene så suse me mot byen igjen.. Så, når me parkere heima, ungane blir geleida rett i seng og bilen blir tømt for bagasje.. Så ranla eg TOTALT utslitt om i sofaen..
Detta øveskuddet eg prata om i starten, har endt som ett dualigt underskudd, sånn energimessig..
Men minnebanken e fyllt opp, med nye opplevelsar og erfaringar. Og tross alt, hadde me det jo fantastiskt, der oppe i fjellheimen.. Summa summarum..
Og som ein liten Grand Finalė ..
Fikk Kånå Eldstemann te å ringa heim te Svigermor og Besse.. For å gi de den lykkelige beskjeden om at de sko bli besteforeldre igjen.. For Kånå hadde ikkje turt å sei at fjerdemann va på vei, og lurte guten te å røpa denna fantastiske nyheten..
Ei “nydelig” helg va over, og aldri før har eg vel gjerna både grudd og gleda meg på ein gang, te å gå på jobb om mandagen..
Ja, eg grugleda meg te å få litt ro og fred, med ein kropp som sikkert ville knirka og knaka i alle ledd, minst heilt te onsdag.. Om ikkje lengre..
